«Φαινόμενα νεανικής παραβατικότητας απαντώνται σε πάρα πολλές χώρες.» υποστηρίζει η κα Δελέγκου Αντριάνα, Κοινωνική Λειτουργός κι εμψυχώτρια σημειώνοντας ότι για τον σχολικό εκφοβισμό ( «μπούλινγκ») ξεκίνησε να γίνεται κουβέντα το 1978 και να απασχολεί πια πολύ και τη χώρα μας. «Τα περιστατικά που καταγράφονται είναι πολύ έντονα το τελευταίο διάστημα , έχει πάρει άλλες διαστάσεις, έχουμε τον διαδικτυακό εκφοβισμό, που είναι μια νέα μορφή» εξηγεί και περιγράφει το φαινόμενο.
Μιλώντας στην ΕΡΤ Κομοτηνής απαντά πως συνδέεται με την οικογένεια και πως καταγράφονται δύο κυρίαρχες θεωρίες: Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η επιθετικότητα υπάρχει στα σταγονίδια του ανθρώπου και κάποιοι άλλοι ότι συνδέεται με το οικογενειακό περιβάλλον, οπότε εκεί θα πρέπει να δοθεί μεγάλη βαρύτητα.
Όπως δηλώνει η κα Δελέγκου σίγουρα η κρίση έπαιξε ρόλο. «Οι άνθρωποι σήμερα είναι απασχολημένοι σε άλλα ζητήματα και πολύ πιθανά δεν εστιάζουν στο κομμάτι της διαπαιδαγώγησης των παιδιών που είναι πολύ ουσιαστικό.» Εξηγεί ότι επιχειρείται από την πλευρά των ειδικών να παρέμβουν και με τις τρεις μεθόδους της κοινωνικής εργασίας: με το άτομο, την οικογένεια και την ομάδα. «Κάνουμε κάποιες ασκήσεις που τονώνει το άτομο, το ωθεί να πατήσει στα πόδια του. Σε σχέση με την οικογένεια δουλεύουμε διαφορετικά με την οικογένεια του θύτη από ότι με το θύμα και επίσης με την κοινότητα προσπαθούμε να κάνουμε προγράμματα πρόληψης κοινωνικής πολιτικής για να δούμε αποτέλεσμα σε πιο σύντομο διάστημα.»
Τα φαινόμενα του σχολικού εκφοβισμού δεν καταγράφονται πάντα, καθώς τα παιδιά φοβούνται να μιλήσουν στους γονείς τους γι αυτό που συμβαίνει, νιώθουν ότι έχουν ευθύνη. «Άρα», όπως δηλώνει η κα Δελέγκου, «το πρώτο που λέγεται στα παιδιά είναι να μην νιώθουν ενοχή. Τους βοηθάμε να τονώσουν την αυτοπεποίθησή τους. Δυστυχώς πολλές φορές στο σχολείο δεν θέλουν να ακουστεί ο,τι έχει σχέση με τέτοιου είδους φαινόμενα και περιστατικά. Φυσικά υπάρχουν εκπαιδευτικοί που κάνουν το καλύτερο για τα παιδιά τους, προσπαθούν να είναι κοντά, αλλά αυτό δεν είναι πάντα ο κανόνας. Μας λένε συχνά ότι: «Κοιτάμε να βγάλουμε την ύλη, να προχωρήσουμε πράγματα.»»
Όπως δηλώνει η έμπειρη εμψυχώτρια είναι πολύ σημαντικό οι εκπαιδευτικοί να είναι κοντά στα παιδιά. Να τα ακούνε. Να αναπτύξουν ενεργητική ακρόαση Να είναι δίπλα τους, να έχουν εν-συναίσθηση, να ακούνε τους προβληματισμούς τους , να ασχολούνται με τον κάθε μαθητή, να είναι ανοιχτοί στην επικοινωνία. Όσον αφορά στους γονείς; «Θα πρέπει από πολύ μικρή ηλικία να δημιουργήσουν μια σχέση με το παιδί τους πολύ ουσιαστική , να το βοηθήσουν να «ξεκλειδώσει» μιλώντας για την εμπειρία του σχολείου . Να μιλήσουμε για τη δική μας μέρα στη δουλειά για να μας μιλήσει και το παιδί για τη δική του. Να μπορεί το παιδί να μας μιλήσει για ό,τι συμβαίνει» εξηγεί η κα Δελέγκου σημειώνοντας πως η μίμηση είναι πολύ δυνατή, ιδιαίτερα στις μικρές ηλικίες. «Η βία αναπαράγει βία. Όταν οι γονείς λένε ότι είναι κακό να ασκείς βία, ενώ οι ίδιοι ασκούν βία στα παιδιά τους, τότε αυτό θα έχει αρνητικό αποτέλεσμα» δηλώνει και ξεκαθαρίζει ότι: « Θα πρέπει το παιδί να έχει κάποια συνέπεια σε σχέση με την πράξη του, αλλά αυτή σε καμία περίπτωση να μην είναι τιμωρητική.»
Φώτο: Αντριάνα Δελέγκου ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφία:Μαρία Νικολάου
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος