Κομοτηνή: Μεροκάματο μέρα παρά μέρα

Μεροκάματο μέρα παρά μέρα στην καλύτερη περίπτωση για τον Γαβριήλ. «Το αφεντικό ήταν φίλος μου κι έτσι μπόρεσα να πιάσω δουλειά στο καφέ του» δηλώνει. Τον συναντήσαμε σε ένα διάλειμμα της δουλειάς. Ήταν μια καλή μέρα, καθώς σήμερα θα επέστρεφε στο σπίτι με το μεροκάματο στην τσέπη. «Το μεροκάματο να βγαίνει, αυτό τίποτα άλλο» λέει και στο ερώτημα αν όντως βγαίνει; απαντά «όχι κάθε μέρα, είναι λίγες οι μέρες που έχει δουλειά.»

Από έναν ολόκληρο μήνα μπορεί να δουλέψει δέκα και δεκαπέντε μέρες. «Μόνο;» τον ρωτάμε «πάλι καλά, από το τίποτα κάτι είναι κι αυτό» απαντά και σπεύδει να σερβίρει μια παρέα νεαρών που έχει καθίσει ήδη στο μικρό καφέ. «Και με τα έξοδα τι κάνετε; Πώς πληρώνετε τους λογαριασμούς σας;» τον ρωτάμε όταν επιστρέφει με τον άδειο δίσκο στα χέρια. Χαμογελά με πίκρα «καταφέρνουμε να επιβιώνουμε, τίποτα παραπάνω. Απλώς περνάμε λίγο χαλαρά σε σχέση με κάποιον που είναι τελείως άνεργος» δηλώνει σημειώνοντας «δεν έχουμε άγχος για το τι θα φάμε. Κάτι είναι κι αυτό, αλλά έως εκεί, τίποτα παραπάνω.»

Η καθημερινότητά του είναι ήδη δύσκολη. Και οι σκέψεις για το μέλλον δεν είναι αισιόδοξες. «Κάτι καλύτερο δεν πιστεύω να γίνει. Μακάρι να μείνουμε στα ίδια τουλάχιστον, ευχαριστημένοι θα είμαστε» δηλώνει φανερά απογοητευμένος. Κι όταν η ώρα περνά και η κουβέντα έρχεται στα σχέδια και στα όνειρα του, χαμογελά με πίκρα κι αποκαλύπτει «δεν είχα και πολλά όνειρα, μια δουλειά σταθερή να έχω, αυτό. Να βγάζω τα προς το ζην.» Η παρέα φεύγει, μια άλλη καταφθάνει και ο Γαβριήλ σπεύδει να την υποδεχτεί. Σήμερα το μεροκάματο βγαίνει, οπότε όλα γίνονται με μεγαλύτερο κέφι και η δουλειά, σε καιρό κρίσης, είναι βάλσαμο.
Φώτο:Καφέ…Φωτογράφος:Μαρία Νικολάου