Κομοτηνή: Ο μονόλογος της κομμώτριας

Στα χρόνια της κρίσης είδε πολλές από τις πελάτισσές της να αραιώνουν τις επισκέψεις τους στο κομμωτήριό της. Αναμενόμενο για την Βασιλική Παυλακάκη, που από το 1988 έχει το δικό της κομμωτήριο στην Νέα Καλλίστη. «Όπως ένα νόμισμα γυρίζει κι αλλάζει όψη έτσι γύρισαν τα πράγματα στην ελληνική κοινωνία, από την μια πλευρά στην άλλη. Έχω την εντύπωση ότι θέλουν να σβήσουν το ελεύθερο επάγγελμα στα χωριά, είτε αυτό λέγεται κομμωτήριο, είτε λέγεται καφενείο, φαρμακείο κ.α. Θέλουν να μείνουν μεγάλες εταιρείες, εμείς οι μικροί θα σβήσουμε» παρατηρεί εμφανώς προβληματισμένη από την κατιούσα που παίρνουν οι επαγγελματίες.

«Όσον αφορά στους αγρότες; Και εκεί μια από τα ίδια» δηλώνει και συγκρίνει το τώρα με τα προηγούμενα χρόνια «Παλιά όσο πιο πολλοί δουλεύαμε τόσο πιο πολύ δουλειά υπήρχε. Τώρα, όσο πιο λίγοι μένουμε, τόσο πιο λίγη δουλειά μας έχει απομείνει».

Άλλαξαν οι συνήθειες λόγω της κρίσης

Ο κόσμος έχει αλλάξει τις συνήθειές του πολύ. «Μια κυρία σε χωριό τι θα κοιτάξει; να καλλωπιστεί ή να έχει το καθημερινό φαγητό στην οικογένειά της;» αναρωτιέται δίνοντας η ίδια την απάντηση «το απλό κούρεμα θα το κάνουν, παλιά θα το κάνανε στον 1,5 μήνα τώρα θα το αφήσουν στο δίμηνο και στο τρίμηνο. Ο καλλωπισμός που γινόταν παλιά, τώρα δεν γίνεται. Η γιαγιά θα καλλωπιστεί όταν θα πάει σε ένα γάμο, σε μια βάπτιση, ενώ παλιά θα καλλωπιζόταν.».

Άγχος για την κάλυψη των εξόδων της καθημερινότητας

Όσον αφορά στα άγχη του επαγγέλματος; «Να εξασφαλίσουμε τα προς το ζην. Να καλύψουμε τα καθημερινά μας έξοδα. Ευτυχώς που δεν έχω ΤΕΒΕ, είμαστε στον ΟΓΑ και πληρώνουμε πιο λίγα. Το καλό είναι ότι δεν έχω ενοίκιο, είμαι σε ιδιόκτητο χώρο, αλλιώς δεν κρατιέται ένα μαγαζί με ενοίκιο και ΤΕΒΕ, ειδικά στο χωριό». Χαριστική βολή για τη ζωή στα χωριά αποτέλεσε η φυγή της νεολαίας. Όπως χαρακτηριστικά δηλώνει η κα Παυλακάκη οι νέοι έφυγαν στις πόλεις και στο εξωτερικό για να βρουν δουλειά. «Πηγαίνουν, δουλεύουν για 1,5 χρόνο και επιστρέφουν, ίσα – ίσα καλύπτουν το πήγαινε έλα. Δεν έχει κίνηση στα χωριά γιατί έφυγε η νεολαία.»

Στο περιθώριο από τα 47

Στα 47 της χρόνια αισθάνεται ότι είναι περιθώριο. «Δουλεύω από τα 17 ποιος θα με πάρει εμένα στη δουλειά του όταν πηγαίνει η κόρη μου που είναι 25 και της λένε «όχι θέλουμε 22 γιατί εκείνα επιδοτεί η Ε.Ε.» εμένα στα 47 ποιος θα με πάρει; Να με κάνει τί; Ο άνδρας μου που έχει 4 χρόνια άνεργος τι θα κάνει; Μ’ αρέσει που λένε στα 67 θα βγει στη σύνταξη, αλλά στα 65 του παίρνουν το επαγγελματικό του δίπλωμα, συνδυάζονται αυτά τα δύο μαζί; Δεν συνδυάζονται. Βγάζουν μέτρα και νόμους χωρίς να το ψάξουν.» Η απογοήτευση, το φόβητρο της ανεργίας, η έλλειψη των επιλογών, τα αδιέξοδα των νέων και οι οικισμοί που σιγά – σιγά ρημάζουν προβληματίζουν την έμπειρη κομμώτρια που βλέπει πολλά γύρω της να αλλάζουν χωρίς πάντα να έχει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει με αισιοδοξία τις αλλαγές.
Φώτο:Βασιλική Παυλακάκη Φωτογράφος:Μαρία Νικολάου