Κομοτηνή: Στο ξεκίνημα της ζωής

Ποιος είπε ότι η ανάμνηση του σχολείου δεν σκορπά έντονη νοσταλγία; Σίγουρα όχι ο Νίκος Θεοχαρίδης, απόφοιτος του Επαγγελματικού Λυκείου στη Κομοτηνή και ήδη εργαζόμενος. Στα 21 του χρόνια κλείνει τον πρώτο μήνα δουλειάς σε ένα συνοικιακό café έχοντας, όμως, ήδη εργασιακή εμπειρία, καθώς εργάζονταν από μαθητής ακόμη.

« Δούλευα κι όταν πήγαινα στο σχολείο, άλλοτε ως ποδοσφαιριστής, άλλοτε εργαζόμενος σε café ή κάνοντας άλλα μεροκάματα και πάντα παρακολουθώντας κανονικά τα μαθήματα. Όσο κι αν ακούγεται περίεργο σε κάποιους θα ήθελα να γυρίσω το χρόνο πίσω και να ξαναπάω σχολείο δυστυχώς,όμως, αυτό δεν γίνεται» δηλώνει μην κρύβοντας την αγάπη του για τα σχολικά χρόνια, που πια αποτελούν γλυκιά ανάμνηση.

Μετά το τέλος του Επαγγελματικού Λυκείου στην Κομοτηνή δεν δίστασε στιγμή να δοκιμάσει τις δυνάμεις του στον εργασιακό στίβο. «Αυτό που λέω πάντα είναι ότι είναι καλύτερα να δουλεύεις για να μην είσαι συνέχεια με το χέρι απλωμένο «μαμά-μπαμπά δώσε λεφτά». Να θέλεις να βγεις έξω και να μπορείς να βγαίνεις με τα δικά σου λεφτά. Είναι πολύ σημαντικό να μην γίνεσαι βάρος» δηλώνει ο νεαρός Νίκος .

Και ο ίδιος, όπως και άλλοι νέοι της ηλικίας του, δεν έχει αποφασίσει ακόμη τι θα κάνει στο μέλλον. «Νομίζω ότι περισσότερο στην εποχή μας πια είναι: « βλέποντας και κάνοντας» και « ό,τι βρέξει ας κατεβάσει» με την έννοια ότι δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για κάτι ή να κάνεις μακροπρόθεσμα σχέδια».

«Με δουλειά και παραμονή στην Ελλάδα;» ρωτάμε τον Νίκο για να απαντήσει αινιγματικά «και ναι και όχι» και να προσθέσει: «Παίζεται κι αυτό.» « Έχετε κάτι στο μυαλό σας;» επιμένουμε «Μετά το στρατό σκέφτομαι να φύγω στο εξωτερικό, να δω πώς είναι να δουλεύει κανείς έξω και να ζει έξω» απαντά και προτρέπει τους συνομηλίκους του: «Να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν. Όποια όνειρα έχουν να προσπαθήσουν να τα κάνουν πραγματικότητα, τουλάχιστον, ό,τι κι αν συμβεί εκείνοι θα ξέρουν ότι προσπάθησαν.»
Φώτο: Νίκος Θεοχαρίδης ρεπορτάζ-κείμενο – φωτογραφία: Μαρία Νικολάου