«Ο καραγκιόζης είναι συνέχεια υπό αίρεση και διαρκή ανησυχία» λέει και γελά με το ίδιο τρανταχτό, γνώριμο σε όλους, γέλιο. Ο Γιάννης Βουλτσίδης, ο Θρακιώτης Καραγκιοζοπαίχτης πριν ακόμη πιει την πρώτη γουλιά του καφέ του είναι έτοιμος να ξεκινήσει την κουβέντα. «Στην Ελλάδα πιστεύω ότι ο εμφύλιος δεν σταμάτησε ποτέ» δηλώνει και κοιτώντας το ξαφνιασμένο βλέμμα μας εξηγεί «Εμένα μου αρέσει να είμαι μαζί σου και ενάντιά σου που έλεγε ο Παζολίνι, να μην έχω την Προτεστάντικη αντίληψη Φώς –Σκοτάδι, εγώ έχω την απόλυτη αλήθεια, οι άλλοι έχουν το απόλυτο σκοτάδι και όσοι δεν είναι μαζί τους είναι εχθροί τους. Είμαι σε κάθε «αγορά», πάω , συμμετέχω και εκεί που νομίζω ότι έχω να πω κάτι το λέω, εκεί που νομίζω ότι πρέπει να αντιτεθώ αντιτίθεμαι , αλλά δεν χρειάζεται να συν τρίψω τον άλλον».
Σύμφωνα με τον Γιάννη Βουλτσίδη ο εμφύλιος είναι σαν «δηλητήριο» που διατρέχει τα πάντα και δεν τα αφήνει να ανθίσουν και όπως εξηγεί: « γι αυτό φταίει και η ποιότητα της Αριστεράς και η ποιότητα της Δεξιάς, ως γνωστόν είναι ανύπαρκτες». Μέσα σ’ αυτό το αντιπνευματικό κλίμα, όπως λέει ο Θρακιώτης Καραγκιοζοπαίχτης, υπάρχει και ο Καραγκιόζης. «Ο Καραγκιόζης προσπαθεί πλέον να παίζει για τα παιδιά που είναι στην κοιλιά της μάνας τους. Ίσως αυτά μπορούν να ακούσουν λίγο ανόθευτα τον ταμπουρά του. Υπάρχει μια βιασύνη να μεγαλώσουν τα παιδιά πρόωρα , να πάψουν να είναι παιδιά και μια τέτοια επιρροή από σκουπιδαριό γύρω τους που πλέον ο βαθμός συγκέντρωσης για κάτι στοχαστικό, αραλίδικο, παιδικό έχει πάψει να υπάρχει» λέει προσθέτοντας πως « Έχει εκμηδενιστεί κι αυτό δεν το λέω μόνο εγώ. Ο Καραγκιόζης πάντοτε, επειδή είναι μεγάλη μαμή βρίσκει τρόπους να επικοινωνεί ακόμη και μέσα σ΄αυτό το περιβάλλον, σαν τον Ναστραδίν Χότζα, σαν τον Αίσωπο παλιότερα, σαν τον Διογένη τον κυνικό. Με μεγάλη δυσκολία όμως και με μεγάλο πόνο γιατί δεν χαίρεσαι όταν υπάρχει ένα τέτοιο περιβάλλον γύρω σου.»
Όπως τονίζει ο κος Βουλτσίδης δεν είναι μόνο το αντιπνευματικό το περιβάλλον που υπάρχει γύρω , αλλά υπάρχει και μια αντιπνευματικότητα ακόμη και στο χώρο της Παιδείας. «Δεν θέλω να παραπονεθώ για μένα, αλλά υπάρχουν κάποιοι υπεύθυνοι που προτιμούν να οδηγούν τα παιδιά σε αμφιβόλου ποιότητας παραστάσεις, όπως πέρσι στη Θεσσαλονίκη με τους φουσκωτούς Ηρακλείς. Έτρεχαν όλα τα παιδιά εκεί, με πολύωρο ταξίδι, για να βλέπουν φουσκωτούς Ηρακλείς χωρίς πνευματικότητα, χωρίς την παρουσία ηθοποιού. Έτρεχαν όλα τα δημοτικά με 15 ευρώ εισιτήριο. Άπειρες φορές έχουν πάει σε τέτοιου είδους θεάματα και κανένα δημοτικό της Κομοτηνής δεν ήρθε στο θέατρο που χτίσαμε λίγα χιλιόμετρα από τα πόδια τους αυτό σημαίνει κάτι.»
Κάνει μια παύση και παραδέχεται πως μιλάει σκληρά, αλλά, όπως λέει, « είμαι υποχρεωμένος να μιλάω σκληρά, ο Καραγκιόζης ποτέ δεν χάιδευε τίποτα, ούτε τον εαυτό του γι αυτό έχει καμπούρα. Φαίνεται η καμπούρα του Καραγκιόζη, δεν είναι της ψυχής, είναι σωματική, φαίνεται. Από την άλλη πάλι έχει την παλιά σοφία των παλιών ανθρώπων που κάθε δοκιμασία τους δυναμώνει .» Επιστρέφει και πάλι στα παιδιά και υποστηρίζει πως σήμερα δεν έχουν δύναμη, γιατί οι μεγάλοι τους δίνουν μασημένη τροφή. «Όταν τους δίνεις μασημένη τροφή, τον αυτοκτονείς τον άλλον, μην του δίνεις μασημένη τροφή παίδεψε τον , άφησε τον μόνο να ψαχτεί, να πέσει, να ματώσει, να πληγωθεί, να σηκωθεί, να κλάψει. Σήμερα έχει επικρατήσει η λογική του παυσίπονου. Η οικογένεια είναι μια θερμοκοίτιδα, αλλά μένουν στην θερμοκοιτίδα ακόμη και στα 40 τους χρόνια.»
«Εσείς πάντα δίνεται χώρο στο χώρο σας και στους μεγαλύτερους σε ηλικία, να πουν, να δημιουργήσουν» παρατηρούμε κι εκείνος σπεύδει να σχολιάσει «Αυτή η γκετοποίηση ηλικιών είναι μορφή ρατσισμού και συγκαλυμμένου φασισμού . Πάντοτε οι νέοι έτρεχαν στους παλιούς να πάρουν πράγματα. Γι αυτό, όταν ήθελες να μάθεις μια τέχνη, πήγαινες τσιράκι, δεν ήταν υποτιμητικό. Έπρεπε να περάσεις από μια μαθητεία για να γίνεις μάστορας. Τώρα, όμως, αυτή η διαδικασία αποφεύγετε. Υπάρχουν γονείς που ετοιμάζουν το ντοκτορά του γιου τους μόνοι τους, τον ταΐζουν , τον ποτίζουν, τον μεγαλώνουν και του ετοιμάζουν το ντοκτορά, δηλαδή την εργασία. Και κάποιοι ήρθαν και σε μένα να τους δώσω έτοιμο υλικό από παλιούς για να το παρουσιάσουν οι κανακάρηδες τους στα πανεπιστήμια . Οι ίδιοι δεν θέλουν να αφήσουν την καφετέρια» και γυρίζοντας το χρόνο πίσω θυμάται πως ο ίδιος μεγάλωσε μουσικά δίπλα στο Γιώργο Βρουζέλη και είχα μάθει κοντά του ταμπουρά. «Από έναν 80χρονο εγώ ένας 17ρης φρικιό, είχα όμως την ευφυΐα να πλησιάζω αυτά τα «ξερά» ξύλα, στη γλώσσα του Σεφέρη είναι τα θαλάσσια ξύλα, τα καράβια, που μεταφέρουν έναν κόσμο, όπως οι ηλικιωμένοι» λέει και αναρωτιέται: «Θα τους αφήσεις να τον πάρουν κάτω στον Άδη και να μην πάρεις τίποτα;» καταλήγοντας με τη σημείωση: «Όταν πλησιάζεις τους παλιούς είναι μια κίνηση υπέρ του μέλλοντος.»
Φώτο: Γιάννης Βουλτσίδης ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφία:Μαρία Νικολάου
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος