Κομοτηνή: Ζητείται σερβιτόρος

Χαρακτηρίζει «μέτρια» την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στο χώρο της εργασίας στον Ιδιωτικό τομέα. Μια ακόμη μέρα στην δουλειά και μάλιστα η πιο απαιτητική, λόγω της εβδομαδιαίας λαϊκής και του πολύ κόσμου που συγκεντρώνεται στην πόλη την ημέρα αυτή, τελειώνει. Εκεί γύρω στις επτά το απόγευμα από τις εννέα το πρωί στο πόδι με τον δίσκο στο χέρι και το χαμόγελο μόνιμα ζωγραφισμένο στα χείλη.

Ο νεαρός Παντελής, σερβιτόρος σε κεντρικό κατάστημα café-εστίαση της Ξάνθης παίρνει ιδρωμένος κάποιες ανάσες συζητώντας με τους συναδέλφους του. «Μας πετύχατε στην αλλαγή της βάρδιας» λέει και κάνει ένα νεύμα δείχνοντας τους νεαρούς δίπλα του, άλλοι έρχονται κι άλλοι ετοιμάζονται να φύγουν…

«Παντού σχεδόν εδώ στην Ξάνθη είναι τα ίδια πάνω κάτω , σε όλες τις επιχειρήσεις στον ιδιωτικό τομέα δεν υπάρχει πουθενά αυτό το «τέλειο» που ψάχνουν να βρουν ορισμένοι.» δηλώνει ο Παντελής και δίνει τα χαρακτηριστικά του «τέλειου»: «Ένσημα, full μεροκάματο, οκτάωρο, δύο – τρία ρεπό την εβδομάδα, άδειες πληρωμένες, παντού υπάρχει αγγαρεία σε όλες τις επιχειρήσεις. Βέβαια υπάρχει και η άλλη πλευρά, είμαστε με το προσωπικό «δεμένοι». Υπάρχει αυτή η οικειότητα, ανεξαρτήτως ηλικίας, μεταξύ των συναδέλφων, μερικές φορές μετά τη δουλειά πηγαίνουμε και κάπου όλοι μαζί, περνάμε καλά μαζί. Μετράει πολύ η παρέα και το καλό κλίμα που έχουμε στον εργασιακό χώρο με τους συναδέλφους. Γενικότερα είναι καλά, ούτε τέλεια, ούτε μαυρίλα.»

Με τα χρόνια, από όλα αυτά, όπως λέει, λόγω της κρίσης, κάποια μειώθηκαν, κάποια εξαφανίστηκαν τελείως, για παράδειγμα τα δώρα, σε λίγες επιχειρήσεις δίνουν ακόμη δώρα. «Γενικότερα ναι υπάρχει ένας μικρός φόβος μέσα μας, αν δεν κάνουμε αυτό που θα μας πούνε, θα μας διώξουν και μετά άντε πού θα βρεις δουλειά κ.α. Γενικά, όμως, είμαστε νέα παιδιά και υπάρχουν πολλές πόρτες να ανοίξουν για μας. Χρειάστηκε στο χώρο της εστίασης να χτυπήσω δύο –τρεις πόρτες πριν βρω αυτή την δουλειά. Οι επιχειρήσεις αυτού του είδους, café και εστίαση ανθούν. Ο Έλληνας θα δίνει τα χρήματα του στο φαγητό, στο ποτό και στον cafe, όλα τα άλλα είναι για εκείνον δευτερεύοντα.»

Μια καλύτερη καθημερινότητα και ένα καλύτερο περιβάλλον είναι το όνειρο του νεαρού Παντελή, που του αρέσει το service, καθώς ήταν κάτι που το ήθελε από μικρός ακόμη. «Όλοι θεωρούσαν την δουλειά του σερβιτόρου κάτι πολύ απλό, μου έλεγαν: «καλά τόσο μικρό όνειρο έχεις;» εμένα, όμως, όλη αυτή η επικοινωνία με τον κόσμο μου άρεσε και μου αρέσει πολύ. Οι απόψεις του κόσμου, οι γνώμες, τα σχόλια, αυτό πολύ μου αρέσει” δηλώνει κι εύχεται απλά αλλά αληθινά: “ελπίζω να είναι όλος ο κόσμος καλά, να πάνε όλα καλά.”
ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφία: Μαρία Νικολάου