«Η βία έχει βρει το δικό της χώρο και στο σχολείο» δηλώνει στην ΕΡΤ Κομοτηνής η διευθύντρια της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, η κα Μαίρη (Μαριγούλα) Κοσμίδου και μιλώντας με αφορμή τα περιστατικά ενδοσχολικής βίας που δεν έλειψαν και φέτος από σχολεία της χώρας σημειώνει πως “ίσως πολλοί να θεωρούν ότι πάντα υπήρχε απλώς δεν εκδηλωνόταν τόσο έντονα”.
«Πιστεύουν πολλοί ότι αν αλλάξω στο παιδί σχολικό περιβάλλον θα είναι αρκετό από μόνο του. Δεν ισχύει όμως, καθώς θα πρέπει να έχω δουλέψει πάρα πολύ πρώτα και να έχω αποφανθεί ως εκπαιδευτικός , ως κοινωνία και εκπαιδευτική κοινότητα ότι αυτό το παιδί δεν μπορεί να ενσωματωθεί μέσα στους κανόνες που αυτή τοπική εκπαιδευτική κοινότητα θεωρεί ότι θα πρέπει να υπάρχουν για να αποτελεί κοινότητα. Αν έχω δουλέψει πάρα πολύ χρησιμοποιώντας όλες αυτές τις μεθόδους που οι ψυχολόγοι και οι παιδαγωγοί μας δίνουν. Αν το έχουμε κάνει όλο αυτό με πείσμα θα πρέπει να φροντίσω να φέρω το παιδί μέσα σ΄αυτό το «παιδαγωγικό και κοινωνικό πρέπει», τότε ναι θα πρέπει να πάει σε ένα άλλο σχολείο, αλλά σε ποιο σχολείο και τι θα βρει σε εκείνο το σχολείο; Τι υποδοχή θα τύχει; Γιατί θα είναι ένα παιδί που θα κουβαλάει επίσης ένα στίγμα ή μια φήμη και ίσως να βρει «συμπαραστάτες» και να κάνει μια νέα ομάδα και να γίνει ένας νέος αρχηγός σε εκείνη την κοινότητα. Άρα, η κοινότητα που θα υποδεχτεί τον μαθητή αυτόν θα πρέπει να είναι έτοιμη να εφαρμόσει νέα προγράμματα και ο μαθητής θα πρέπει να έχει αντιληφθεί ότι αυτή είναι μια ευκαιρία να αναστοχαστεί τη δική του μέχρι τώρα συμπεριφορά και να δουλέψει αν θέλει να δουλέψει στο να επαναπροσανατολιστεί σε κάτι το οποίο είναι αποδεκτό και κοινωνικά πρέπον.»
Το σημαντικότερο, όπως τονίζει η κα Κοσμίδου,είναι η μάνα η οποία θα έχει κάνει τη δουλειά, την εισαγωγή και την γνωριμία του παιδιού στα κοινωνικά από την αρχή της ζωής του. «Όπως του διδάσκει τη γλώσσα, γιατί η γλώσσα είναι αυτή η οποία είναι η πρώτη που θα διδαχθεί από την μητέρα , έτσι θα πρέπει να του διδάξει και τι είναι κοινωνικά σωστό και θα πρέπει να ξέρει τι είναι κοινωνικά σωστό. Γιατί αν δεν έχω το «σωστό» δεν έχω το «κοινωνικά.»»
«Έχουν αυξηθεί οι περιπτώσεις, τα περιστατικά που δεν είναι ρόδινο το περιβάλλον οικογενειακό και σχολικό» παρατηρούμε και την ακούμε εμφανώς προβληματισμένη να συμφωνεί μαζί μας. Όπως σημειώνει η έμπειρη εκπαιδευτικός κι άλλες φορές το κράτος πέρασε στιγμές δύσκολες. “Ειδικά η περιοχή μας τα τελευταία 100 χρόνια. Δεν ζήσαμε ανθηρά. Η πλειοψηφία των κατοίκων δεν «πετούσε στα σύννεφα», ούτε ζούσε με πολύ χρήμα. Πάντα είχαμε περιπτώσεις πολύ δύσκολες. Εκτός από την γενιά που ήρθε από το 74 και μετά, που άφησε πίσω της μια επιστράτευση, μια υπόνοια πολέμου. Τότε, περάσαμε στη Μεταπολίτευση σε μια Δημοκρατία και ευημερία με ελευθερία και ανέλιξη της κοινωνίας.” Σύμφωνα με την κα Κοσμίδου τα τελευταία χρόνια έχουμε πολλά περιστατικά ενδοσχολικής βίας, ίσως, γιατί οι γονείς , λόγω της κρίσης, αναγκάζονται να φύγουν, μένουν με έναν ή κανέναν γονιό.
«Περάσαμε ξανά τέτοια περίοδο, τη δεκαετία του 60, με παιδιά που μεγάλωσαν με τον παππού και τη γιαγιά διαμορφώνοντας, όμως, υπέροχους πολίτες και αξιολογότατους επιστήμονες. Βλέπουμε ότι ναι έχουν αύξηση τα κρούσματα , θεωρώ ότι ως ένα βαθμό οφείλεται στην Παγκοσμιοποίηση, που περνά μέσω της τηλεόρασης και του διαδικτύου. Το διαδίκτυο είναι πολύ καλό, όταν ξέρουμε, όμως, να το χρησιμοποιούμε. Η μη σωστή χρήση φέρνει την μη σωστή επιρροή πάνω στα παιδιά μας» δηλώνει και προσθέτει «Επίσης, οφείλεται στο γεγονός ότι δεν υπάρχει η οικογένεια να θέσει τα όρια ή η γειτονιά να λειτουργήσει προστατευτικά και να προλάβει. Έχουμε χάσει τη γειτονιά μας που έπαιζε τα παλιά χρόνια το ρόλο της θείας, της γιαγιάς, του ατόμου αναφοράς. Το παιδί θα πήγαινε να πει τι ακριβώς δεν συμβαίνει σωστά, ότι απειλείται ή ότι δεν είναι ευτυχισμένο. Έχουμε δει εμφανίσεις κρουσμάτων βίας τα τελευταία χρόνια.»
Μιλώντας για τη στάση του παιδιού που αντιμετωπίζει πρόβλημα σημειώνει πως ακόμη και η σιωπή ή η απόσυρση είναι ένα μήνυμα του. «Το παιδί μπορεί να στείλει μηνύματα με πολλούς τρόπους» λέει χαρακτηριστικά και προσθέτει με σιγουριά «Βεβαίως και υπάρχουν εκπαιδευτικοί οι οποίοι προσπαθούν να έχουν ανοιχτές τις κεραίες, είναι ευαισθητοποιημένοι, ενημερωμένοι και μπορούν να «αποκτυπτογραφούν» αυτά τα μηνύματα. Ενδεχομένως βέβαια με την αύξηση ωραρίου και των μαθητών να μην μπορούμε να τα πιάσουμε όλα, να μην μπορούμε να τα δούμε όλα. Ιδιαίτερα όταν υπάρχει το άγχος να καλυφθεί η ύλη. Εκεί ίσως να μας διαφεύγουν αρκετά «σημάδια».»
Φώτο: Μαριγούλα Κοσμίδου Ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφία: Μαρία Νικολάου
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος