Νομική Σχολή Κομοτηνής: Πάμε σαν άλλοτε

Τους συναντήσαμε στο προαύλιο της παλιάς Νομικής Σχολής της Κομοτηνής. Τους είδαμε να συγκινούνται, να αγκαλιάζονται, να φιλιούνται. Να πειράζει ο ένας τον άλλον σαν μικρά παιδιά, να γυρίζουν το χρόνο πίσω με τα «θυμάσαι;» κι ύστερα πάλι με δάκρυα στα μάτια να έρχονται στο σήμερα. Φοιτητές κάποτε, άριστοι επαγγελματίες σήμερα αντάμωσαν στην Κομοτηνή, στην Κομοτηνή της νιότης τους, την δική τους Κομοτηνή.

Ο Φώτης Μαυρίκας ήταν από τους πρώτους φοιτητές της Νομικής Σχολής της Κομοτηνής και μετά από 45 χρόνια συναντήθηκε κι εκείνος, ερχόμενος από την Λαμία, με τους συμφοιτητές του 1ου έτους, αλλά και των επόμενων ετών στο πρόσφατο reunion που διοργανώθηκε με επιτυχία. «Τα συναισθήματα από την συνάντηση ήταν συναισθήματα: χαράς, συγκίνησης , αλλά και περιέργειας για να δούμε πού βρισκόμαστε, τι γίνεται με την ζωή μας, γιατί οι καλές αναμνήσεις από ένα κομμάτι της ζωής βρίσκονται εδώ, στην Κομοτηνή , στο πανεπιστήμιο το παλιό. Και είναι ενδεχομένως που η τελευταία φορά που εγώ προσωπικά έρχομαι να δω τους παλιούς συμφοιτητές και φίλους.» μας είπε δείχνοντας την παρέα που τον συντρόφεψε, τον Κώστα Ζαπάρντη από την Κεφαλονιά και τον Ντίνο Δελέγκο από την Πάτρα. «Εδώ συναντάμε αρκετούς του πρώτου έτους, οι οποίοι σχημάτισαν δεσμούς ακατάλυτους . Η χαρά μας και η συγκίνηση μας είναι τέτοια, σαν να είμαστε την πρώτη χρονιά το 1974.» δήλωσε εμφανώς συγκινημένος εκεί έξω, στο προαύλιο της παλιάς Νομικής.
Όπως τονίζει ο Φώτης Μαυρίκας εκείνα τα χρόνια των σπουδών τους ήταν όλοι μια μεγάλη παρέα με  τα προβλήματα του Πανεπιστημίου να τους  ενώνουν και να σφυρηλατούν τη σχέση τους. «Είχαμε όλοι μια διάθεση αγώνα και δυναμικής για να μπορέσουμε να τα επιλύσουμε. Για σκεφτείτε η περιοχή εδώ και η πόλη της Κομοτηνής ήταν πολύ διαφορετική από ότι είναι σήμερα , το Πανεπιστήμιο άλλαξε και βελτίωσε κατά πολύ την πόλη. Άλλαξε και τις νοοτροπίες των κατοίκων. Ενίσχυσε την ελληνικότητα γιατί ένας από τους στόχους του Πανεπιστημίου ήταν και αυτός. Η ξέγνοιαστη ζωή σαν νέοι άνθρωποι που ήμασταν τότε , οι φιλικές σχέσεις, οι παρέες, τα γλέντια, τα τραγούδια , αλλά και οι θύμησες των πολύ αξιόλογων καθηγητών που είχαμε και που ήταν οι κορυφαίοι καθηγητές των Νομικών σχολών της Ελλάδας, ενδεικτικά: Αριστόβουλος Μάνεσης, Συνταγματικό Δίκαιο, Γιάννης Μανωλεδάκης, Ποινικό, ο Βουγιούκας, Ποινικό, ο Παμπούκης ,Εμπορικό, ο Βαβούσκος, Αστικό, αλλά και από το Πανεπιστήμιο Αθηνών πάρα πολλοί όπως: Ο Γεωργιάδης , ο Σταθόπουλος , ο Κουμάντος κ.α. χάραξαν στην μνήμη μας στιγμές και διδασκαλίες που μας έμειναν μετά σαν μπούσουλες στη ζωή μας. Όλα αυτά είναι καλές αναμνήσεις, δεν ξανάρχονται πια αυτά τα χρόνια , ήταν ωραία χρόνια και φυσικά επαγγελματικά μέχρι σήμερα εγώ προσωπικά και οι φίλοι μου ζήσαμε πάλι με παρέες ,με ταξίδια, με γλέντια και διατηρούμε ακατάλυτους δεσμούς μέχρι σήμερα.»
Όπως δηλώνει ο κος Μαυρίκας, αν κάτι τους άφησε αυτό το Πανεπιστήμιο, που είναι πρωτόγνωρο για άλλα Πανεπιστήμια και δεν συνέβη, είναι ότι τουλάχιστον τα πρώτα έτη του Πανεπιστημίου από το 1974 μέχρι το 1980 οι δεσμοί αυτών των φοιτητών διήρκεσαν – διαρκούν μέχρι σήμερα. “Από αυτή την άποψη οι ανθρώπινες στιγμές είναι εκείνες που έχουν μεγαλύτερη σημασία στη ζωή, δηλαδή: η φιλία, η συμπάθια, η αλληλοεκτίμηση. Η τελευταία συνάντηση συνέδεσε όλες αυτές τις καλές στιγμές εκείνης της εποχής, πριν 45 χρόνια.»
Σοφία Γεωργακοπούλου, Αθήνα
«Μπήκαμε στην Κομοτηνή το έτος 1978, τελειώσαμε το 1983 ήταν ανεπανάληπτα τα χρόνια. Δεν το συνειδητοποιούσαμε τότε. Τώρα πια που ερχόμαστε στην αγαπημένη μας Κομοτηνή γιατί τη θεωρούμε πατρίδα μας, το ξέρουμε.» δηλώνει η Σοφία Γεωργακοπούλου και τα δάκρυα ξεπροβάλλουν στο πρόσωπό της. «Τότε ήμασταν πολύ νέα παιδιά. Ήμασταν σε μια άγνωστη πόλη με ιδιαιτερότητες, ήμασταν λίγο επιφυλακτικοί, αλλά η Φοιτητική Κοινότητα, ήταν τέτοια που μας άνοιξε τα μυαλά. Κάναμε συζητήσεις επί συζητήσεων για όλα τα θέματα, παγκόσμια και ελληνικά, πολιτικοποιηθήκαμε εδώ, κομματικοποιηθήκαμε εδώ , μας ακολουθούν όλα αυτά τα έχουμε ζήσει και χαιρόμαστε, που τα ζήσαμε.» Σύμφωνα με την κα Γεωργακοπούλου που ασκεί την δικηγορία τώρα στην Αθήνα « Πάντα χαιρόμαστε, πάντα για μας είναι αγαπημένα όλα τα πρόσωπα, που συνυπήρξαμε εδώ ως φοιτητές. Ακόμη και προσωπικές και πολιτικές αντιπαραθέσεις να είχαμε, αυτό έχει ξεπεραστεί , δεν υπάρχει , εκείνο που υπάρχει είναι η αγάπη μεταξύ μας και χαιρόμαστε πάντα κάθε φορά που βλεπόμαστε ή μαθαίνουμε νέα ο ένας για τον άλλον ή λυπόμαστε όταν χάνουμε συμφοιτητές και δυστυχώς έχουμε χάσει. Και στην τελευταία συνάντηση υπήρξαν απόντες. Όμως είναι πάντα- πάντα στην καρδιά μας. Όπως και η Κομοτηνή και οι Κομοτηναίοι είναι στην καρδιά μας, μπορεί στην αρχή να ήταν επιφυλακτικοί μαζί μας,όμως, τους νιώθουμε δικούς μας ανθρώπους.» καταλήγει, σκουπίζει τα δάκρυα της, χαμογελά και αγκαλιάζει μια ακόμη συμφοιτήτρια από εκείνη την παρέα…
Ελένη Ευαγγελοπούλου, Πειραιάς
«Η κομοτηνή για μας είναι πατρίδα και καταγωγή από όπου κι αν είμαστε» δηλώνει η Ελένη Ευαγγελοπούλου, δικηγόρος από τον Πειραιά. « Οι σχέσεις οι προσωπικές με τους υπόλοιπους συμφοιτητές είναι εξαιρετικές. Έχουν περάσει 40 χρόνια και είναι σαν να έχουμε να βρεθούμε από χθες. Για μας η Κομοτηνή είναι η πόλη των νιάτων μας, την αγαπάμε πάντα.» σημειώνει μην κρύβοντας την χαρά της που βρέθηκε έστω για λίγες μέρες ξανά στην Κομοτηνή.
Ευρυδίκη Μουσουράκη, Χανιά
«Έρχομαι για πρώτη φορά. Είναι πολύ σημαντικό να βλέπεις τους παλιούς συμμαθητές. Τα συναισθήματα δεν περιγράφονται. Νιώθεις μια μεγάλη χαρά» δηλώνει η Ευρυδίκη Μουσουράκη που εισήχθη στην Νομική Σχολή το 1979 και αποφοίτησε το 1984.
«Με το να είμαστε λίγοι περάσαμε πολύ ωραία. Δεθήκαμε μαζί και οι αλλαγές οι πολιτικές συνέβαλαν κατά πάρα πολύ στο δέσιμο. Η πόλη τότε αναπτυσσόταν. Δεθήκαμε όλοι μαζί. Κάναμε πάρα πολλά μαζί. Γι αυτό και το δέσιμο διαρκεί και νιώθεις μια συγκίνηση και μια χαρά όταν αναγνωρίζεις πρόσωπα, έστω κι αν δεν είναι στο έτος μας.» δηλώνει η κα Μουσουράκη και σημειώνει πως από το 1976 έχει την εικόνα των συμφοιτητών της και προσπαθεί να συνδέσει τα πρόσωπα εκείνης της εποχής με τον σημερινό άνθρωπο που βλέπει μπροστά της και νιώθει μια συγκίνηση και μια χαρά, μια αγαλλίαση. «Εμείς λέμε: Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια.Αυτό Ισχύει.»
Φώτο:Στιγμιότυπα από την τελευταία συνάντηση των αποφοίτων ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφίες: Μαρία Νικολάου