Πόρτο Λάγος: Από 13 ετών πάνω στη βάρκα

Στα 13 του χρόνια ο Κωνσταντίνος Μαλάκης βρέθηκε να εργάζεται πάνω σε καΐκι. Οι μικρο-αποτυχίες στο σχολείο, όπως λέει, τον ώθησαν να κάνει κάτι που έβλεπε τους συγχωριανούς του να το εξασκούν με πείσμα κι αγάπη, το ψάρεμα. Έτσι, βρέθηκε κι εκείνος να φορά μπότες, αδιάβροχο και να κρατά στα χέρια του δίχτυα.

«Ξεκίνησα από μικρός να κάνω αυτή τη δουλειά. Μεγάλωσα εδώ είδα ότι έχει χρήματα , ζορίστηκα λίγο με το σχολείο και μπήκα στα καΐκια. Πήρα ένα δικό μου σκάφος τώρα, δουλεύω, αλλά μας στεναχωρεί το γεγονός ότι τις τιμές των ψαριών τις κατεβάζουν πολύ, λόγω των ιχθυοτροφείων και των “Νταλιάνων”» δηλώνει ο κος Μαλάκης και αναφέρει ως παράδειγμα τα «κεφάλια», τα οποία ο έμπορος τα αγοράζει ένα (1) ευρώ το κιλό! «Βγάζουν τα Ιχθυοτροφεία «τσιπούρα», «λαβράκια» κι εμείς δεν μπορούμε να πουλήσουμε ούτε καν τα «κεφάλια».»

Έχει ήδη συμπληρώσει εννέα χρόνια στο καΐκι . Στα 24 του πια ξέρει καλά πως αν δεν σ’ αρέσει η δουλειά της θάλασσας δεν μπορείς να την κάνεις. Μου αρέσει και όσο μπορώ το προσπαθώ, το πολεμάω. «Το πούλημα είναι εύκολο τα δίνεις στον έμπορο και τα πουλάς, αλλά τι παίρνεις όμως;» αναρωτιέται και σημειώνει « Και φυσικά και το ψάρεμα είναι πιο δύσκολο. Ο έμπορος δίνει μια τιμή, αλλά δεν ρωτάει πώς βγήκαν.»
Ο εξοπλισμός που χρησιμοποιεί είναι πανάκριβος και οι φθορές πολλές. Η τιμή του πετρελαίου απλησίαστη. « Αυτά τα εργαλεία κάνουν χιλιάδες ευρώ, τα δίχτυα, τα καΐκια και το πετρέλαιο είναι πανάκριβο. Τα δελφίνια και οι χελώνες είναι πάρα πολλά και κάνουν ζημιές και κανείς δεν σε αποζημιώνει» δηλώνει προτρέποντας τους αρμόδιους για την αλιεία να επιδοτήσουν την αγορά των διχτυών κάθε φορά που σημειώνονται τέτοιου είδους ζημιές. «Στην Κύπρο πληρώνουν το κάθε λαγόψαρο που πιάνουν οι ψαράδες εκεί, ας κάνουν το ίδιο κι εδώ με τα καβούρια» δηλώνει χαρακτηριστικά και σημειώνει «Μπαίνουμε στο σπίτι τους, στο χώρο τους, εμείς τι πρέπει να κάνουμε; Δεν πρέπει να ζήσουμε κάπως;» Ο Κωνσταντίνος Μαλάκης είναι ο μόνος νέος ψαράς σ΄ αυτή την ηλικία, πιο μικρός είναι ο Παναγιώτης, μαθητής ακόμη, τα Σαββατοκύριακα μπαίνει κι αυτός στο καΐκι. Η παραδοσιακή ελληνική αλιεία φθίνει. «Όσο φεύγουν οι μεγαλύτεροι, αυτό είναι τελειώνει, δεν έχει άλλο.» δηλώνει και με λύπη παρατηρεί «Τα καΐκια τα «σπάζουν» . Γι αυτό και δίνουν τις μεγάλες επιδοτήσεις όταν κάνεις απόσυρση ένα καΐκι για να φύγει ο κόσμος από τη θάλασσα. Σιγά – σιγά τα καΐκια εξαφανίζονται» δηλώνει στέλνοντας το δικό του μήνυμα «Τα ψάρια δεν είναι ακριβά, που νομίζουν όλοι ότι είναι. Βγαίνουν πολύ δύσκολα και τα πουλάμε σε ξεφτίλα τιμή. Άσχετα που στις ταβέρνες τα χρυσοπληρώνουν.»
Φώτο: Κωνσταντίνος Μαλάκης ρεπορτάζ κείμενο φωτογραφία: Μαρία Νικολάου