Απόφοιτος Γεωπονικής Σχολής, τον συναντήσαμε λίγο πριν την παράδοση της επόμενης παραγγελίας. «Είναι δύσκολη δουλειά» μας είπε, χαμογέλασε και στάθηκε να μας μιλήσει. «Ζέστη το καλοκαίρι, κρύο το χειμώνα και κίνηση στους δρόμους. Απρόσεκτη οδήγηση και τα ατυχήματα δεν λείπουν» παρατηρεί, αλλά όπως λέει κι εκείνος και οι συνάδελφοί του «δεν το βάζουν εύκολα κάτω».
«Είμαστε πάντα προσεκτικοί. Μερικές φορές έχω την εντύπωση ότι οι οδηγοί προσπαθούν να μας χτυπήσουν.» σημειώνει ο Φερχάτ και μιλά για τις οκτώ και τις δέκα ώρες εργασίας, καθημερινά πάνω σε δύο τροχούς. Εκείνος εργάζεται σε καφέ. Δεν σταμάτησε λεπτό τις ημέρες της καραντίνας. Τόσο ο ίδιος, όσο και τα υπόλοιπα παιδιά που κάνουν την ίδια δουλειά είναι πάντα έτοιμοι να μεταφέρουν την κάθε παραγγελία. «Μερικές φορές κάποιοι γκρινιάζουν επειδή αργούμε πέντε λεπτά, είναι οι ίδιοι άνθρωποι που όταν μας συναντούν στον δρόμο, δεν μας δίνουν ποτέ προτεραιότητα » λέει και γελά.
Κι όμως το γέλιο τους, τα πειράγματα τους, το καλοσυνάτο βλέμμα τους κρύβουν ιστορίες με πολλές περιπέτειες. «Ένας φίλος μου πρόσφατα τράκαρε. Χτύπησε σοβαρά. Δεν έφταιγε εκείνος. Χρειάστηκε να νοσηλευτεί αρκετές μέρες για να καταφέρει να επανέλθει.» μας είπε ο Φερχάτ γνωρίζοντας πως ο κίνδυνος και η ατυχία καιροφυλακτεί πάντα.
Η κρίση οδηγεί πολλούς από το χώρο τους να εργάζονται πέντε μέρες την εβδομάδα στην μια δουλειά και το Σαββατοκύριακο σε κάποια άλλη παρόμοια. «Χρειάζεται πολύ προσπάθεια για να φτάσουν οι απολαβές μας στα 900 ευρώ.» δηλώνει ο Φερχάτ και μιλά για τα «τυχερά», τα καλά πουρμπουάρ δηλαδή που όλο και σπανίζουν. «Δυστυχώς η κρίση τα έχει μειώσει. Όμως η χαρά μας είναι άλλη, είναι ο κόσμος, η εξυπηρέτησή του. Δεν περιμένουμε πολλά πουρμπουάρ, αλλά ένα ευχαριστώ. Ένα ευχαριστώ όταν πάμε την παραγγελία.» Το λένε; Τον ρωτάμε για να απαντήσει: «Οι πιο πολλοί δεν το λένε, ίσα – ίσα που αν αργήσουμε λίγο γκρινιάζουν.»
Πριν φύγει για την επόμενη παραγγελία προλαβαίνει να μοιραστεί μαζί μας την εμπειρία του εργαζόμενος στο εξωτερικό. «Ήμουν για έξι μήνες εργαζόμενος στην Γερμανία, στα Ναυπηγεία, σε μια ανθυγιεινή δουλειά. Μακάρι να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, μακάρι να μένουν όλοι εδώ και να μην είμαστε αναγκασμένοι να φεύγουμε.» δηλώνει γνωρίζοντας καλά πόσο δύσκολο είναι να ζει και να εργάζεται κανείς μακριά από την πατρίδα του.
Οι συναδέλφισσές του του δίνουν το επόμενο πακέτο, όνομα και διεύθυνση του πελάτη. «Είπε ότι βιάζεται» τον ενημερώνουν κι εκείνος χαμογελά. Ανεβαίνει πάνω στο μηχανάκι και πριν απομακρυνθεί χαμογελά και λέει ξανά «σεβασμός στον πακετά!»
Φώτο: Ο κος Φερχάτ, πακετάς ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφία:Μαρία Νικολάου
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος