«Είμαι από μουσική οικογένεια, ξεκίνησα την μουσική από πολύ μικρή, θυμάμαι τον πατέρα μου να παίζει ώρες στο σπίτι κι εγώ να τον ακούω.» δηλώνει η Σοφία Χατζοπούλου, μουσικός από τα εννέα της χρόνια, φοιτήτρια σε Πανεπιστημιακό Τμήμα μουσικής σήμερα θυμάται τον πατέρα της να παίζει ούτι από όταν ήταν πέντε χρονών κι εκείνη να μαγεύεται από τις νότες και τους ήχους…
« Στα εννέα άρχισα δίπλα του να παίζω κι εγώ κανονάκι, ήταν ο πρώτος μου δάσκαλος. Συνέχισα και στο σχολείο, με δασκάλους και μέσα στην Ελλάδα και στην Αδριανούπολη . Τώρα σπουδάζω μουσική. Η μουσική μου έχει ανοίξει άλλους ορίζοντες, σκέφτομαι διαφορετικά τα πράγματα, με βοήθησε πάρα πολύ στο να διαμορφώσω τον χαρακτήρα μου, στο να γίνω λίγο πιο κοινωνική. Με βοήθησε πολύ να ανοιχτώ, να εκφράσω συναισθήματα. Κάποιες φορές, όταν παίζω, δεν ξέρω τι ακριβώς γίνεται αισθάνομαι πάρα πολλά κι αρχίζω και κλαίω. Κι όταν ακούω μουσική κάποιες φορές κλαίω.»
Η μουσική, όπως λέει, είναι ένας διαφορετικός τρόπος σκέψης και έκφρασης συναισθημάτων.«Η μουσική σου βγάζει πάρα πολλά συναισθήματα. Χαρά, λύπη, θυμό , συγκίνηση. Η μουσική είναι μια, Δυτική, Ευρωπαϊκή, Ανατολική όπως κι αν την ονομάζουμε είναι μια. Πιστεύω ότι όλα τα είδη της μουσικής πρέπει να τα ακούμε. Σε διαφορετικές ώρες της ημέρας ή της νύχτας όλα χρειάζονται, όλα μπορούμε να τα ακούμε, δεν πρέπει να διαχωρίζουμε την μουσική. Γιατί στο κάτω -κάτω όλοι μουσικοί είμαστε. Δεν πρέπει οι Δυτικοί να σνομπάρουν τους Παραδοσιακούς ούτε το αντίστροφο γιατί γίνεται στις μέρες μας πολύ» δηλώνει με αλήθεια και αθωότητα παιδική.
Η Σοφία Χατζοπούλου υποστηρίζει με βεβαιότητα σήμερα πως η μουσική είναι ένας κοινός κώδικας επικοινωνίας. Αυτό, που της έδωσε, όπως λέει, “φτερά” είναι ότι συνδύασε τη μουσική με το τραγούδι. “Όταν συνδυάζεις μουσική και τραγούδι, τότε είσαι σε πολύ καλό δρόμο” δηλώνει και εξηγεί «Το να παίζεις και να τραγουδάς είναι πολύ καλό. Από μικρή τραγουδούσα σαν παιδί κι εγώ και μετά είχα το κανονάκι. Βέβαια στην αρχή δεν μπορούσα να τα συνδυάσω και τα δύο, αλλά μετά με προσπάθεια το έκανα. Μεγαλώνοντας κατάλαβα πώς να κάθομαι, πώς να βάζω τα χέρια μου πάνω του, όλα ήρθαν με υπομονή, επιμονή και προσπάθεια.» Μιλά με αγάπη για το μουσικό όργανο που κρατά στα χέρια της, αποκαλύπτει πως το κανονάκι για εκείνη είναι ένας σύντροφος. « Με βοηθάει στις δύσκολες στιγμές, στις εύκολες στιγμές, με βοηθάει να εκφράσω συναισθήματα, να «μιλήσω» διαφορετικά. Να γίνω ένας ενεργός πολίτης στην κοινωνία, να προσφέρω στην κοινωνία με το έργο μου, είτε είμαι στην πόλη μου, γιατί θέλω να μείνω στην πόλη μου, είτε όχι. Είτε να επεκταθώ και εκτός Κομοτηνής. Να προσφέρω θέλω.»
Βάζει στόχους να τελειώσει την Σχολή της, ίσως, ακολουθήσει και κάποιο μεταπτυχιακό, όπως λέει. «Δεν θέλω μείνω ως καθηγήτρια μουσικής στην εκπαίδευση, θέλω να κάνω κι άλλα πράγματα. Όμως ό,τι καλό έρθει, καλό είναι», όπως λέει. Όπως ήρθε και η σύνθεση και μάλιστα νωρίς. Έδινε εξετάσεις στο Λύκειο, είχε πιεστεί πολύ από την ύλη που θα έπρεπε να βγάλει και το χρόνο που είχε στη διάθεσή της και τότε, «τότε μου βγήκε το πρώτο κομμάτι. Καλό είναι. Είναι έμπνευση, η έμπνευση είναι στιγμιαία. Ήρθε τότε επειδή εγώ δεν αισθανόμουν καλά.»
Μιλώντας για την μουσική της μιλά για συναισθήματα αισιοδοξίας για ένα καλύτερο αύριο. Συναισθήματα χαράς. «Το θέλει ο κόσμος, αναζητά λίγη χαρά στις γκρίζες μέρες μας. Ύστερα, θα πρέπει να σε βάλει σε σκέψη, σε προβληματισμό. Να προβληματιστούμε λιγάκι» δηλώνει και σημειώνει με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο « Το περιβάλλον, η πολιτική, όλα παίζουν ρόλο στη ζωή μας δεν πρέπει να αμελούμε κάτι, πρέπει να συμμετέχουμε, να είμαστε μέσα σε όλα. Κι εμείς αυτό το κάνουμε με την μουσική μας, περνάμε μηνύματα…»
Φώτο: Σοφία Χατζοπούλου, μουσικός ρεπορτάζ κείμενο φωτογραφία: Μαρία Νικολάου
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος