Ένα ποίημα του Θανάση Μουσόπουλου, του Ξανθιώτη φιλόλογου -συγγραφέα, περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο το τέλος του δωδεκαημέρου και των εορτών που συμβολίζει το ξεστόλισμα του Χριστουγεννιάτικου Δένδρου. Αλλά και την γλυκιά θλίψη που σηματοδοτεί… Το βράδυ των Φώτων ή αυτό του Αϊ Γιαννιού είναι και μια υπενθύμιση ότι τα στολίδια θα πρέπει να μπουν και πάλι στα χάρτινα κουτιά τους και μαζί με το δένδρο να σηκωθούν και πάλι στο πιο ψηλό ράφι.
Γράφει ο Θανάσης Μουσόπουλος:
Θλίψη για το παλιό χριστουγεννιάτικο δέντρο
Χριστουγεννιάτικο δέντρο,
σε θυμάμαι – χρόνια πολλά πολλά πίσω.
Να πηγαίνουμε στο παζάρι το σαββατιάτικο
να σ’ αγοράζουμε στο μπόι μας
σε μια γλάστρα να σε χώνουμε με χώμα
και σπασμένα κεραμίδια για να κάθεσαι ήσυχα.
Άλλες χρονιές ο πατέρας μάς πήγαινε
στο δρόμο για τα Κιμμέρια
να κόβουμε μόνοι μας κλαδί για δέντρο – τζάμπα.
Βάζαμε βαμβάκι και χρυσόχαρτο,
με ζελατίνα από καραμέλες ή χαρτί σοκολάτας
κουκουλώναμε κλαδάκια και κουκουναράκια.
Στην κορυφή έν’ αστέρι από χρυσόχαρτο πάλι,
η Φάτνη στη βάση χάρτινη χειροτεχνία.
Ήταν ωραία η εικόνα,
χωρίς πολλές απαιτήσεις και λεπτομέρειες.
Μάλλον κι ο Χριστούλης ήταν χαρούμενος μαζί μας,
γιατί έκανε ό,τι κι εμείς – φτωχό κι απλό, μόνο η ουσία.
Η πιο μεγάλη μου λύπη, ήταν του άη Γιαννιού,
που ξεστολίζαμε το δέντρο και το πετούσαμε
στα σκουπίδια – έτσι άστοργα.
Γιατί,
τότε τα δέντρα ήταν ζωντανά κι αληθινά.
Μια κηδεία από δέντρα χριστουγεννιάτικα
μας γέμιζε θλίψη και κατάθλιψη.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος