Το μήνυμα του Πατριάρχη Βαρθολομαίου για τα Χριστούγεννα

Στη μεγάλη εορτή των Χριστουγέννων αναφέρεται το μήνυμα του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου το οποίο έδωσε στη δημοσιότητα η Μητρόπολη Μαρωνείας και Κομοτηνής με το οποίο απευθύνει κάλεσμα στους νέους  να συνειδητοποιήσουν ότι είναι φορείς της μακραίωνος και ευλογημένης παραδόσεως της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ταυτοχρόνως δε και οι συνεχιστές αυτής.

Το πλήρες κείμενο έχει ως εξής:

+ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΠΑΝΤΙ ΤΩΙ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ 

ΧΑΡΙΝ, ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ μας 

Ιερώτατοι καί Θεοφιλέστατοι αδελφοί, προσφιλέστατα τέκνα εν Κυρίω, 

Φθάσαντες την μεγάλην εορτήν των Χριστουγέννων, δοξολογούμεν εν ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς τον δι‘ ημάς τους ανθρώπους κενώσαντα εαυτόν και την ημετέραν σάρκα αναλαβόντα Κύριον, ίνα λυτρώσηται ημάς εκ της «δουλείας του άλλοτρίου» και ανοίξη τω γένει των ανθρώπων Παραδείσου τάς πύλας. Άγάλλεται η Εκκλησία του Χριστού, βιούσα λειτουργικώς το όλον μυστήριον της Θείας Οικονομίας, προγευομένη της δόξης της εσχατολογικής Βασιλείας και δίδουσα χριστοπρεπώς την καλήν μαρτυρίαν της πίστεως, της ελπίδος και της αγάπης εν τω κόσμω. 

Ό «ουκ εκ του κόσμου» χαρακτήρα της Εκκλησίας όχι μόνον δεν την αποκόπτει από την ιστορικών και την κοινωνικής πραγματικότητα, αλλά εμπνέει και ενδυναμώνει την μαρτυρίας αυτής. Ούτως, η Εκκλησία, εν αναφορά πάντοτε πρός τον αιώνιον προορισμός του ανθρώπου, διακονεί τάς υπαρξιακάς ανάγκας αυτού, επιχέει, ως ο Καλός Σαμαρείτης, «έλαιον και οίνον» επί τάς πληγάς, καθισταμένη ο «πλησίον» παντός «έμπεσόντος εις τούς ληστάς» (πρβλ. Λουκ. ι‘, 25 – 37), ιωμένη τάς συγχρόνους «ασθενείας του πολιτισμού», φωτίζουσα τάς διανοίας καί τάς καρδίας των ανθρώπων. Η πνευματικότης, ως παρουσία του Αγίου Πνεύματος εις την ζωήν των πιστών, σημαίνει μαρτυρείν έργω και λόγω περί της εν ημίν ελπίδος και δεν έχει σχέσιν με άγονον εσωστρέφειαν. Το Άγιον Πνεύμα είναι ζωής χορηγός, πηγή αγαθότητος, νομή χαρισμάτων, ζωή και φώς. Ο χριστιανός είναι φλεγόμενος άνθρωπος, φιλόθεος, φιλάνθρωπος και φιλοκαλικός, δραστήριος και δημιουργικός. 

Το Ευαγγέλιον των Χριστουγέννων ακούεται και εφέτος εις έν πολιτισμικόν περιβάλλον, όπου υψίστη αξία θεωρείται το «ατομικών δικαίωμα». Ο εαυτoκεντρισμός και η φενάκη της αυτοπραγματώσεως μειώνουν  την κοινωνική συνοχήν, εξασθενίζουν το φιλάλληλον πνεύμα και την αλληλεγγύης και εργαλειοποιούν τάς διανθρωπίνας σχέσεις. Ό άκρατος οικονομισμός και η εκκοσμίκευσις βαθύνουν το υπαρξιακόν κενόν και οδηγούν είς συρρίκνωσιν τών δημιουργικών δυνάμεων του ανθρώπου. 

Η Εκκλησία είναι αδύνατον να αγνοήση τάς εξελίξεις αυτάς, τάς συνεπείας των οποίων υφίστανται πρωτίστως οι νέοι, με όχημα τάς σαγηνευτικάς μηχανάς του τεχνολογικού πολιτισμού και τάς παντοειδείς υποσχέσεις «ψευδών παραδείσων». Η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Όρθοδόξου Εκκλησίας (Κρήτη, 2016) εκάλεσε μετ‘ εμφάσεως τους νέους «να συνειδητοποιήσουν ότι είναι φορείς της μακραίωνος και ευλογημένης παραδόσεως της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ταυτοχρόνως δε και οι συνεχισταί αυτής», να συμμετέχουν ενεργώς είς τήν ζωήν της Εκκλησίας, «νά διαφυλάσσουν θαρραλέως και να καλλιεργούν με δυναμισμόν τάς αιωνίους αξίας της Ορθοδοξίας διά νά δίδουν την ζείδωρον χριστιανικήν μαρτυρίαν» (Εγκύκλιος, S 8 και 9). 

Εν τω πνεύματι τούτω, στοιχούντες την προτροπή της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου και με αναφοράν εις την πρόσφατον εκλογήν και εγκατάστασιν τών νέων Αρχιεπισκόπων Αμερικής, Αυστραλίας και Θυατείρων και Μεγάλης Βρεταννίας εις τάς τρεις μεγάλας Έπαρχίας του Οικουμενικού Θρόνου εν τη Διασπορά, ανακηρύσσομεν το έτος 2020 «έτος ποιμαντικού ανακαινισμού και όφειλετικής μερίμνης διά την νεολαίαν», καλούντες σύμπαντα τον καθ‘ ημάς ιερόν κλήρον και τον χριστεπώνυμον λαόν εις συμμετοχής και εις στήριξιν της ενθέου ταύτης προσπαθείας. 

Αποβλέπομεν εις την ανάπτυξιν μιάς «διαλεγομένης Ποιμαντικής» με φαντασίας και όραμα, με ακλόνητον πίστιν εις την άείρυτον χάριν του Θεού και με εμπιστοσύνην εις την δύναμιν της ελευθερίας του ανθρώπου. Η προσωποκεντρική αυτή Ποιμαντική οφείλει να στρέφη τούς νέους από το «ζητείν τα εαυτών» και το «εαυτοίς αρέσκειν», εις την «ου ζητούσαν τα εαυτής» αγάπην και εις το «αρέσκειν Θεώ», από τα «αγαθά» είς τό «Αγαθόν», από το «πολλών δείσθαι» είς τό «έν, ου εστι χρεία», συμβάλλουσα εις την ανάδειξιν των χαρισμάτων εκάστου εξ αυτών. Ο αληθώς ελεύθερος εαυτός γεννάται διά της προσφοράς του εαυτού μας. 

Βάσις διά την αφύπνισιν της χριστιανικής συνειδήσεως παραμένει και σήμερον η βίωσις και η κατανόησις του νοήματος της χριστιανικής λατρείας, του κοινοτικού, ευχαριστιακού και εσχατολογικού χαρακτήρας της. Οι νέοι πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι η Εκκλησία δεν είναι σωματείον χριστιανών αλλά «Σώμα Χριστού». Καλούμεν τον ανά την οικουμένην ιερόν κλήρον της Άγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας εις μίαν «κενωτικήν» ποιμαντικήν κινητοποίησιν. Δέν θά αναμένωμεν να έλθουν οι νέοι και αι νέαι πρός ημάς, αλλά πορευόμεθα ήμείς πρός αυτούς, όχι ως κριταί αλλά ως φίλοι, μιμούμενοι τον «ποιμένα τον καλόν», ός «τήν ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων» 

(Ιωάν. ι‘, 11). Ο ποιμήν ευρίσκεται πάντοτε εν εγρηγόρσει και επιφυλακή, γνωρίζει τάς ποιμαντικάς ανάγκες των νέων και τον κοινωνικόν των περίγυρον και δρά αναλόγως. Ή ποιμαντική του παρέμβασις αντλεί έμπνευσιν και κατεύθυνσιν από την παράδοσιν της Εκκλησίας, προσφέρουσα εις τούς νέους όχι απλώς «βοήθειαν», αλλά την «αλήθειαν» της ελευθερίας, «η Χριστός ημάς ήλευθέρωσεν» (Γαλ. ε‘,1). 

Με αυτάς τάς σκέψεις, προσκυνούντες μετ‘ ευλαβείας το Θείον Βρέφος της Βηθλεέμ, ευχόμεθα πάσιν υμίν, εκ του πανεόρτου Φαναρίου, ευλογημένον το Άγιον Δωδεκαήμερον και εύκαρπον τόν επί θύραις νέον σωτήριον ενιαυτόν, επικαλούμενοι εφ‘ υμάς την αείζωον χάριν και το μέγα έλεος του συγκαταβάντος τω γένει των ανθρώπων Σωτήρος Χριστού, του «Θεού μεθ‘ ημών». 

+ Ο Κωνσταντινουπόλεως διάπυρος πρός Θεόν ευχέτης πάντων υμών