Ήρθε ένα χειμωνιάτικο πρωί στο στούντιο της ΕΡΤ Κομοτηνής. «Η πόρτα της ΕΡΤ είναι πάντα ανοιχτή» μας είπε και παρουσίασε το «Ρίγος Ψυχής Φορεμάτων», τη νέα του δισκογραφική δουλειά.Η κουβέντα μας ξεκίνησε με το «Σύνορο», ένα μουσικό κομμάτι που δεν συμπεριελήφθη τυχαία « με μια ευρεία έννοια σύνορα υπάρχουν γύρω μας και τοίχοι, που υψώνονται από εθνικές κραυγές που ακούγονται ολοένα και πιο συχνά λόγω της φοβίας και της τρομοκρατίας που επικοινωνείται, ώστε οι λίγοι που κατέχουν τον πλούτο να γίνουν ακόμη πιο λίγοι. Είμαστε γεμάτοι σύνορα και τοίχους που καλούμαστε να ρίχνουμε με την αισθητική, τον πολιτισμό και την παιδεία.» τόνισε ο Βασίλης Φλώρος και γύρισε το χρόνο πίσω, τότε που από μικρό παιδί ακόμη άκουγε στο σπίτι μουσική. «Θυμάμαι παιδί όταν άκουγα αυτό το τσέλο από την «Πόρτα ανοίγω το βράδυ» του Μίκη Θεοδωράκη κρυβόμουν κάτω από το τραπέζι και δεν έβγαινα από εκεί αν δεν τελείωνε.» λέει και γελά.
Ο πατέρας του ήθελε να ασχοληθεί με τη μουσική, ωστόσο, μια κιθάρα που είχε δεν του την εμπιστευόταν εύκολα στα παιδικά του χέρια «και όταν μια φορά δεν με άφησε να τη χρησιμοποιήσω από γινάτι γράφτηκα στο Ωδείο της γειτονιάς από όπου ξεγράφτηκα γιατί ήμουν τεμπέλης όσον αφορά το φορμαλιστικό στενά μέρος της μουσικής» λέει και γελά. Η μουσική , όπως σημειώνει, με «έτρωγε» και άρχισε να παίζω μόνος, να γράφει και να τραγουδάει πιο πολύ, όταν φοιτητής στο Καποδιστριακό πια, κυρίως την περίοδο των εξετάσεων ως οξυγόνο είχε το να σκαρώνει στίχους. «Έτσι ήρθα σε επαφή με τον λόγο, την ελληνική γλώσσα, που χωρίς κανέναν τόνο εθνικοπατριωτικής υστερίας θεωρώ ότι είναι αληθινός πλούτος , απίστευτη μουσική γλώσσα, εξαιρετικός οδηγός εκφοράς και αναπνοής και τρόπου επικοινωνίας κι έτσι ήρθα σε επαφή με τη γλώσσα του Κόντογλου, του Παπαδιαμάντη, με Τον πλούτο, με Την πηγή, γιατί αυτές οι «πηγές» είναι το φως του πολιτισμού που έρχεται και μας τσιγκλάει, μας ρίχνει την «τσεκουριά» του Απόλλωνα και μας κάνει να θέλουμε να «μιμηθούμε» και να μοιραστούμε αυτά τα οποία μας φωτίζουν.» δηλώνει και μιλά για τα καλοκαίρι που πήγαινε στο Πήλιο « μεγάλωσα παρέα με ψαράδες βλέποντας τη Σκιάθο τα μέρη του Παπαδιαμάντη , εκεί που το πεύκο συναντά τη θάλασσα.» λέει ποιητικά και αγγίζει με αγάπη ένα μουσικό όργανο ιδιαίτερο, το λαούτο.
Το λαούτο έχει διαφορετικές εκδοχές, χωρίζεται σε στεριανό, κρητικό και νησιωτικό. Ο ίδιος κρατά το στεριανό. «Με συγκίνησε πάρα πολύ η ηπειρώτικη μουσική και ακούγοντας το δάσκαλο μου, τον Δημήτρη Μυστακίδη και μέσω της μουσικής του ηχοχρώματος ενός ανθρώπου που δεν γνωρίζω, αλλά μ’ αρέσει πολύ η δουλειά του , του Χρήστου Ζωτου, ενός εξαιρετικού λαϊκού καλλιτέχνη ήρθα σε επαφή με το γήινο που μου βγάζει, κάτι από αναθυμιά της γης.» λέει χαρακτηριστικά και μιλά για το «Τραγί», για το όνειρο που είδε ζώντας έτσι ένα από τα πιο συγκλονιστικά συναισθήματα του ανθρώπου.
«Συνεργάζομαι με πολλού ανθρώπους. Πήρα αγάπη πολύ και θέλω να τη μοιραστώ. Είμαστε υπέρ εκτιμημένα όντα εμείς οι δημιουργοί . Την ώρα που οι γιατροί και οι δάσκαλοι δεν είναι τόσο. Δυστυχώς ισχύει σε μια χώρα που νοιάζεται για το περιτύλιγμα και ποτέ δεν μπαίνει στην ουσία των πραγμάτων. Ζούμε σε μια χώρα που μας ενδιαφέρει κυρίως η επικοινωνία και όχι η ουσία των πραγμάτων. Είμαστε σε εποχής επικοινωνίας , κατακλυζόμαστε από τα fake news.» λέει εμφανώς προβληματισμένος και αναφέρει ως παράδειγμα το δικό του κλάδο. «Δείτε στο δικό μου κλάδο δεν μας ενδιαφέρει ένας υγιής αυτό-διαχειριζόμενος οργανισμός συλλογικής διαχείρισης πνευματικής ιδιοκτησίας, ένα υγιές περιβάλλον , έξω από πολυεθνικές και τη μέγγενη των μεσαζόντων, όπου θα είμαστε συνεταιρισμός, να αυτό-διαχειριζόμαστε ήδη το προϊόν που παράγουμε, την υπεραξία, τον πολιτισμό τον οποίο παράγουμε με ένα δίκαιο πλαίσιο και για τους χρήστες που το χρησιμοποιούν. Είμαστε σε μια χώρα που τα καζίνο και οι ξενοδόχοι έχουν ασυλία και δεν δίνουν τις πνευματικές οφειλές και δίνει το καφενείο που είναι στη γωνία. Είμαστε σε μια χώρα που λέμε η Μακεδονία είναι ελληνική, αλλά δεν ξέρουμε ποιος είναι ο Παπαδιαμάντης.»
Τέλος, δεν παραλείπει να μοιραστεί μαζί μας το όνειρό του: «Να κρατήσω όσο μπορώ την αγνότητα με την οποία προσέγγιζα την μουσική από παιδί, ως ακροατής πρώτα από όλα. Να σκαλίσω όσο περισσότερο μπορώ, να εμβαθύνω στο στίχο και στο λόγο και να νιώθω κάθε φορά ότι κάνω ένα βηματάκι προς τα εμπρός εγώ ο ίδιος, από εκεί και πέρα είναι το μοίρασμα με ανθρώπους . Δεν γίνεται χωρίς μοίρασμα, εγώ πλήττω όταν δεν μοιράζομαι και όταν δεν συμπράττω με ανθρώπους.»
Ήδη έχει βρει τους δικούς του συνεργάτες για να ξεκινήσει αυτή τη «συναυλιακή γύρα», την «αυθαίρεση», όπως την ονομάζει, «είναι το φέρον μέσο που ενώνει την αφαίρεση και την αυθαιρεσία» λέει και προσθέτει « χωρίς αυθαιρεσία δεν υφίσταται τέχνη.» Με την Μαρία Ευλαβή και τον Γιώργο Κελεσίδη θα πορευτούν μαζί. «Ο Γιώργος είναι ένα εξαιρετικό παιδί και εξαιρετικός μουσικός. Έχει περιεχόμενο ως προς την αισθητική του και στις ενορχηστρώσεις του. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν ομάδες και όχι μονάδες».
Info
Ο Βασίλης Φλώρος με το σχήμα του στις 8 Φεβρουαρίου θα παίξει στο Βόλο και στις 9 στη Θεσσαλονίκη βάζοντας στόχο να πάνε και στη Σουηδία.
Φώτο: Ο κος Βασίλης Φλώρος ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφία video: Μαρία Νικολάου
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος