Ο ζωγράφος Γιώργος Λαζόγκας, από τους πιο δημιουργικούς της γενιάς του ‘70 που χαρακτήρισε καλλιτεχνικά την εποχή του, πέθανε στις 6 Ιουλίου 2022. Γεννήθηκε στη Λάρισα το 1945. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (1963-1970) και ζωγραφική στο Παρίσι με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης. Πραγματοποίησε ατομικές εκθέσεις, κυρίως στην Ελλάδα και συμμετείχε σε δεκάδες ομαδικές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Την πρώτη του ατομική έκθεση πραγματοποίησε στη γκαλερί Ζήτα-Μι στη Θεσσαλονίκη το 1975.
Από τα πρώτα του έργα έδειξε ότι τον ενδιέφερε η ανάπτυξη του σχεδίου ως γραφής και από την αρχή της πορείας του ο καλλιτέχνης ανασύρει στα έργα του μυθολογικά σπαράγματα για να δημιουργήσει νέες οπτικές υποδηλώνοντας το διαχρονικό χαρακτήρα των προβληματισμών του. Από τη δεκαετία του ’80 η δουλειά του έλαβε τη μορφή εικαστικής εγκατάστασης με χρήση διάφορων μέσων (φωτογραφία, βιντεο, ζωγραφική, τυπώματα). Ως το 1999 δίδαξε στο Τμήμα Αρχιτεκτονικής του Α.Π.Θ. και στο διάστημα 2008-2012 υπήρξε καθηγητής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας. Το 2008 δημιούργησε μια μόνιμη εικαστική εγκατάσταση για το σταθμό “Ελαιώνας” του Μετρό της Αθήνας.
Δείτε από το Αρχείο της ΕΡΤ, μια συζήτηση με τον Γιώργο Λαζόγκα στο ατελιέ του στον Κεραμεικό, στο πλαίσιο του πολιτιστικού μαγκαζίνο “9 + 1 Μούσες”.
ΕΝΝΕΑ ΣΥΝ ΜΙΑ ΜΟΥΣΕΣ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΖΟΓΚΑΣ – Ο ζωγράφος-εικαστικός
Παρουσιάζει ο Γιώργος Καρουζάκης
(video)
Ο δημοσιογράφος Γιώργος Καρουζάκης συνομιλεί με τον καλλιτέχνη στο ατελιέ του στον Κεραμεικό με αφορμή την έκδοση ΛΑΖΟΓΚΑΣ: ΣΧΕΔΙΑ Α4 που περιλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος από τη δουλειά του ζωγράφου. Το σχέδιο ως εργαλείο έρευνας έπαιξε ρόλο στη διατύπωση του συνολικού του έργου. Ο Γιώργος Λαζόγκας μιλάει για τη σημασία του σχεδίου στην καλλιτεχνική παραγωγή, και για το ρόλο του στον προσδιορισμό της ταυτότητας του ζωγράφου αφού ταυτίζεται με την εικαστική του γραφή. Αναφέρει πως πρόκειται για την απόλυτη καταγραφή της στιγμής για “ό,τι πιο άμεσο και πιο βιωμένο μπορεί να παράγει ένας καλλιτέχνης”.
Μιλά για την πρόσφατη δουλειά του που αφορά στην παρέμβαση σε ένα παλιό κτήριο της Αθήνας και τη μετατροπή του σε υπόγειο καταφύγιο, εξηγώντας την εναρκτήρια ιδέα και την πολιτική διάσταση του έργου του. Απέναντι ωστόσο στην επικαιρότητα του έργου ενός καλλιτέχνη και την έκφραση μέσα από κάποια ιδέα που είναι επίκαιρη, ο ίδιος προτάσσει την βαθύτερη αγωνία του καλλιτέχνη που τον συνοδεύει και τον παρακολουθεί σε όλη τη ζωή του. Σχολιάζει επίσης το σύγχρονο τοπίο στο χώρο της τέχνης στην Ελλάδα με αφορμή τη διοργάνωση της 1ης Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Στο τελευταίο μέρος, ο Γιώργος Λαζόγκας αναφέρεται στην τέχνη του. Ο ίδιος αυτοπροσδιορίζεται ζωγράφος ωστόσο δεν αποποιείται την ταυτότητα του εικαστικού καλλιτέχνη λόγω των σπουδών του στην Αρχιτεκτονική. Εξηγεί τη βαθιά πίστη του στο σχέδιο, ως γλώσσας επικοινωνίας πάνω από τάσεις και κινήματα. Μιλά για τη χρήση του μαυρόασπρου που χαρακτηρίζει τη δουλειά του, για τα έργα του στα οποία επανέρχεται και ξαναδουλεύει, ωσάν μια διαρκή ροή στην καλλιτεχνική του πορεία. Τέλος, μιλά για την ανάμιξη των υλικών ή εργαλείων που χρησιμοποιεί -εικόνα, φωτογραφία, βίντεο- ως συνολικής εικόνας της καθημερινής του ταυτότητας.
Έτος παραγωγής: 2007
Αρχισυνταξία: Εύα Νικολαϊδου
Σκηνοθεσία: Βύρων Νικολόπουλος
Δείτε περισσότερα στο http://archive.ert.gr