Ο Γιάννης Διακογιάννης γεννήθηκε το 1931 στη Αθήνα και από έφηβος ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και ειδικά τον στίβο. Αν και σπούδασε μουσική στη Γαλλία τελικά τον κέρδισε η δημοσιογραφία. Στην καριέρα του έχει καλύψει ως ανταποκριτής κορυφαίες αθλητικές διοργανώσεις, μεταξύ των οποίων Παγκόσμια Κύπελλα ποδοσφαίρου διεθνείς αγώνες και παγκόσμια πρωταθλήματα στίβου, τελικούς αγώνες ευρωπαϊκών ποδοσφαιρικών διοργανώσεων και Ολυμπιακούς αγώνες.
Το 2004 ήταν σχολιαστής στους αγώνες της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου ανδρών στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου όταν η Ελλάδα κατέκτησε την πρώτη θέση, ενώ έκλεισε την τηλεοπτική καριέρα του με την κάλυψη των ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην Αθήνα. Από το Σεπτέμβριο του 1966 έως το 1983 ήταν ο κεντρικός παρουσιαστής της εβδομαδιαίας τηλεοπτικής εκπομπής «Αθλητική Κυριακή» ενώ το Σεπτέμβριο του 1969 παρουσίασε το 9ο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Αθλητισμού, στο Στάδιο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», την πρώτη μετάδοση αγώνων στίβου από ελληνικό τηλεοπτικό συνεργείο.
Έχει διδάξει δημοσιογραφία , έχει γράψει πολλά βιβλία για τον αθλητισμό και έχει κάνει και ραδιοφωνική παραγωγή. Έχει τιμηθεί με βραβεία για τη δημοσιογραφική του δουλειά και αποτέλεσε πρότυπο καλής δημοσιογραφίας και ειδικά αθλητικογράφου για τις μεταγενέστερες γενιές των Ελλήνων συναδέλφων του. Γενιές Ελλήνων έχουν συνδέσει την χαρακτηριστική φωνή του με τη μετάδοση και περιγραφή μεγάλων αθλητικών γεγονότων.
Ο Γιάννης Διακογιάννης έφυγε από τη ζωή στις 13 Δεκεμβρίου 2022.
Το Αρχείο της ΕΡΤ παρουσιάζει την εκπομπή:
ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΙΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ
(video)
Σε αυτό το επεισόδιο της σειράς Παρασκήνιο, παραγωγής 1981, παρακολουθούμε συνέντευξη του αθλητικογράφου Γιάννη Διακογιάννη, ο οποίος μιλάει για τη σχέση του με τον αθλητισμό και εξηγεί πώς έκανε το χόμπι του επάγγελμα. Εκφράζει τις απόψεις του για τον αθλητισμό, μιλάει για το ποδόσφαιρο, για τη δουλειά του, για την καριέρα του στην τηλεόραση ως παρουσιαστής της εκπομπής «ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΚΥΡΙΑΚΗ» και ως σχολιαστής αθλητικών γεγονότων.
Συζητάει με τον Δημήτρη Γκιώνη στο σπίτι του στο Παγκράτι και μιλάει για την ενασχόλησή του με τον αθλητισμό στο στίβο και στο καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό στάδιο. Θυμάται το ξεκίνημά του στην ΕΡΤ για τη μετάδοση του Παγκόσμιου Κύπελου του 1966 στην Αγγλία, ενώ λίγους μήνες μετά ξεκίνησε και η Αθλητική Κυριακή. Περιγράφει τις δύσκολες συνθήκες στην τηλεόραση εκείνη την πρώτη εποχή, αλλά υπογραμμίζει ότι παρά τις ελλείψεις που υπήρχαν σε μέσα, είχαν κέφι και όρεξη και προχωρούσαν αργά αλλά σταθερά. Για τα 15 χρόνια καριέρας του αναφέρει ότι έχει κάνει περισσότερες από 2000 μεταδόσεις και εκπομπές από 25 χώρες του κόσμου, ενώ έχει καλύψει 4 ολυμπιάδες, 4 παγκόσμια κύπελλα και 4 πρωταθλήματα Ευρώπης.
Μιλάει επίσης για το προσωπικό αρχείο που διατηρεί και ενημερώνει καθημερινά για όλα τα σπορ, για τη δυνατή μνήμη που έχει και η οποία τον βοηθάει στη δουλειά του, ενώ ξεχωρίζει το στίβο ως το πλέον δύσκολο άθλημα για έναν αθλητικογράφο και παρουσιαστή μιας και πρέπει να είναι ενήμερος για κάθε αθλητή σε κάθε άθλημα
Για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει εκείνος και οι συνάδελφοί του εξηγεί ότι το σημαντικότερο είναι ο φανατισμός στα αθλήματα, συχνά με σκοπιμότητες πίσω από αυτά τα φαινόμενα, κυρίως στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, σε βαθμό τέτοιο ώστε οι δημοσιογράφοι να δυσκολεύονται να διατηρούν την αντικειμενικότητά τους. Για τις σχέσεις αθλητισμού και πολιτικής ξεκαθαρίζει ότι είναι αντίθετος στην ανάμειξη των δύο, αναφέρεται ως παράδειγμα στη μη συμμετοχή των ΗΠΑ στη Μόσχα, την οποία θεωρεί λάθος από πλευράς Αμερικάνων, μιας και πιστεύει ότι δεν πρέπει κανένας να εκμεταλλεύεται τον αθλητισμό προς όφελος των πολιτικών προβλημάτων. Θυμάται επίσης όταν το 1976 σχολίασε θετικά την εμφάνιση της Κούβας στους Ολυμπιακούς και τον κατηγόρησαν ως κουμουνιστή, ενώ όταν σχολίασε θετικά τους κολυμβητές των ΗΠΑ τον χαρακτήρισε κάποιος ως ακροδεξιό.
Για το ποδόσφαιρο θεωρεί ότι είναι διαδεδομένο και δημοφιλές παντού και όχι μόνο σε χώρες με δικτατορικά καθεστώτα, ενώ αναφέρει ως παράδειγμα τη Γαλλία, την Ιταλία, τη Γερμανία και τις σκανδιναβικές χώρες. Στη λατινική Αμερική θεωρεί ότι ισχύει η αξιοποίησή του από αυταρχικά καθεστώτα και το εκμεταλλεύτηκαν στην Αργεντινή λ.χ. όπως και στην Ελλάδα της χούντας των συνταγματαρχών το ίδιο. Αυτό συμβαίνει διότι το ποδόσφαιρο συχνά γίνεται πεδίο εκτόνωσης των πολιτών για όσα τους συμβαίνουν στην πολιτική, στην οικονομία, καθημερινότητα, στην οικογένεια. Δεν θεωρεί αντιπνευματικό το ποδόσφαιρο, εξηγεί ότι μπορεί να υπάρχουν οι χούλιγκαν αλλά δεν είναι οι μόνοι, ενώ υπογραμμίζει ότι στην Ελλάδα οι πνευματικοί άνθρωποι συχνά σνομπάρουν τον αθλητισμό. Για εκείνον το ποδόσφαιρο είναι λαϊκό άθλημα και επειδή όλοι μπορούν να ασχοληθούν με αυτό έχει μεγάλη δημοτικότητα, συγκινεί πολύ, αρκεί βεβαίως να παίζεται καλά. Για αυτό πηγαίνουν πολλοί άνθρωποι στο γήπεδο και το παρακολουθούν στην τηλεόραση σε όλο τον κόσμο. Το επίπεδο του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα είναι χαμηλό, λείπουν οι μεγάλες ομάδες, το θέαμα, έγινε πιο ρεαλιστικό και υπάρχει πτώση στα εισιτήρια, όμως πιστεύει ότι και σε παγκόσμιο επίπεδο συμβαίνει αυτό. Όπως λέει δεν υπάρχουν μεγάλες ομάδες γιατί δεν υπάρχουν μεγάλοι ποδοσφαιριστές.
Στο τελευταίο μέρος της συνέντευξης ο Γιάννης Διακογιάννης μιλάει για τη δουλειά του, το γεγονός ότι η οικογένειά του δεν τον βλέπει αρκετά, ενώ επισημαίνει ότι πλέον δεν πηγαίνει στο γήπεδο όταν δεν δουλεύει και αυτό γιατί έχει μείνει σε μια ρομαντική εικόνα των παιδικών του χρόνων και σε εκείνους τους ηρωικούς ερασιτέχνες αθλητές των χρόνων της νεότητάς του. Ως προς την πορεία του στη δημοσιογραφία θεωρεί ότι έχει καταφέρει κάτι ως επαγγελματίας, του αρέσει που ταξιδεύει στον κόσμο και έρχεται σε επαφή με ξένους συναδέλφους και προσπαθεί να τους μιμηθεί σε θέματα που ακόμα στην Ελλάδα δεν έχουν προχωρήσει. Για τη δημοσιότητά του εξηγεί ότι δεν τον ευχαριστεί γιατί θέλει να κάνει ελεύθερα ό,τι επιθυμεί στον ελεύθερο χρόνο του, ενώ ταυτόχρονα δεν θεωρεί ότι είναι κάτι ιδιαίτερο δηλαδή ένας απλός άνθρωπος.
Σκηνοθεσία: ΟΜΑΔΑ ΣΙΝΕΤΙΚ
Ρεπορτάζ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΙΩΝΗΣ
Πρώτη τηλεοπτική προβολή: 15 Ιουλίου 1981
Δείτε περισσότερα στο http://archive.ert.gr