Συμπληρώνονται φέτος 5 χρόνια από το θάνατο της σημαντικής ηθοποιού του θεάτρου και του κινηματογράφου Εύας Κοταμανίδου, η οποία έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα, στις 26 Νοεμβρίου του 2020. Γεννημένη το 1936 στην Νέα Φιλαδέλφεια, η Εύα Κοταμανίδου σπούδασε υποκριτική στο Θέατρο Τέχνης με κορυφαίους δασκάλους, όπως τον Κάρολο Κουν, τον Γιώργο Λαζάνη, τον Δημήτρη Χατζημάρκο, τον Μάριο Πλωρίτη, κ.ά. Η πρώτη της εμφάνιση στο θέατρο έγινε στο υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης με την παράσταση "Το πανηγύρι" του Δημήτρη Κεχαΐδη, στο ρόλο της Μαρίκας. Ακολούθησαν οι παραστάστεις, ''Καρέλκες'' του Ιονέσκο με τον Χατζημάρκο, επίσης στο Θέατρο Τέχνης, η ''Αγγέλα'' του Σεβαστίκογλου, ο ''Μαρά Σάντ'' στο ρόλο της Σιμόνης Εβράρ κ.α. Στο θέατρο συνεργάστηκε ακόμη με τον Γιάννη Τσαρούχη (Τρωάδες), την Αλίκη Γεωργούλη, την Άννα Συνοδινού (Ηλέκτρα), το Νίκο Κούρκουλο (Όπερα της Πεντάρας) κ.α.
Ιδιαίτερα σημαντική ήταν και η πορεία της Εύας Κοταμανίδου στον κινηματογράφο μιας και υπήρξε μια από τις βασικές πρωταγωνίστριες στις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Η πρώτη της εμφάνιση στη μεγάλη οθόνη έγινε το 1975, με την εμβληματική ταινία του Αγγελόπουλου «Ο Θίασος»για την οποία βραβεύτηκε για την ερμηνεία της στα Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και Γιοχάνεσμπουργκ. Κατόπιν έπαιξε στις ταινίες του Αγγελόπουλου ''Οι κυνηγοί'' (1977), ''Μεγαλέξαντρος'' (1980), ''Τοπίο στην ομίχλη'' (1988) και ''Το βλέμμα του Οδυσσέα'' (1995) και ''Τριλογία 1: Το λιβάδι που δακρύζει'' (2004).
Έπαιξε επίσης στις ταινίες «Η Καγκελόπορτα» του Δημήτρη Μακρή (1978), «Ρόζα» του Χριστόφορου Χριστοφή (1982), «Το αίμα των αγαλμάτων» του Τώνη Λυκουρέση (1982), «Το ευτυχισμένο πρόσωπο της Λεωνόρας» του Ντίνου Μαυροειδή (1982), «Το τελευταίο στοίχημα» του Κώστα Ζυρίνη (1989), «Δονούσα» της Αγγελικής Αντωνίου (1992) και «Ζωή χαρισάμενη» του Πατρίς Βιβανκό (1993). Για τις ερμηνείες της στις ταινίες «Ρόζα» και «Ζωή Χαρισάμενη» βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης.
Παράλληλα, η παρουσία της στη μικρή οθόνη υπήρξε περιορισμένη αλλά εξίσου αξιόλογη. Ειδικότερα, η Εύα Κοταμανίδου πρωταγωνίστησε στις εξής σειρές της δημόσιας τηλεόρασης: «Λεηλασία μιας ζωής» (ΕΡΤ, 1978), «Το φως του Αυγερινού»(ΕΡΤ, 1980), «Παράξενα ελληνικά διηγήματα» (ΕΡΤ, 1981), «Ο Πατούχας» (ΕΡΤ-1, 1984), «Προς Οφρύνιο» (ΕΡΤ-1, 1984), «Η φυλή των ανθρώπων» (ΕΤ-1, 1995) και «Χωρικά Ύδατα» (ΕΤ-1, 1998).
Το Αρχείο της ΕΡΤ θυμάται την σημαντική ηθοποιό με μία συνέντευξη που παραχώρησε στην Εύη Κυριακοπούλου και την εκπομπή ''Η ζωή είναι αλλού'' το 2006.
Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΥ
ΕΥΑ ΚΟΤΑΜΑΝΙΔΟΥ
Στο συγκεκριμένο επεισόδιο, η Εύη Κυριακοπούλου υποδέχεται την ηθοποιό Εύα Κοταμανίδου και επιχειρεί μαζί της μια αναδρομή στη ζωή και την πορεία της. Το επεισόδιο ξεκινά με απόσπασμα από την ταινία «Οι Κυνηγοί» (1977) του Θ. Αγγελόπουλου, στην οποία πρωταγωνιστεί η ηθοποιός. Αμέσως μετά, η Εύα Κοταμανίδου ξεκινά τη διήγησή της από τα παιδικά της χρόνια και τις θεατρικές παραστάσεις και σχολικές γιορτές στις οποίες συμμετείχε, όπου γεννήθηκε μέσα της η επιθυμία να ασχοληθεί με την τέχνη και το τραγούδι. Μιλά για τους γονείς της, που ήταν πρόσφυγες από τον Πόντο και δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να τη στηρίξουν σε τυχόν σπουδές της σε Ωδείο.
Ακόμη, περιγράφει πώς πέρασε στη Γαλλική Φιλολογία και στον ΟΤΕ, όπου εργαζόταν, ώσπου ο Κάρολος Κουν τής πρότεινε να σπουδάσει στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης με υποτροφία, και τότε εκείνη αποφάσισε να γίνει ηθοποιός. Η Εύα Κοταμανίδου διαπιστώνει πως υπήρξε μια ηθοποιός ικανή να αναλάβει πλήθος διαφορετικών ρόλων, γεγονός που την οδήγησε να πρωταγωνιστήσει σε διάφορες παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης, σε ρόλους διαφορετικής ηλικίας από τη δική της.
Επιπλέον, εξηγεί πως αποχώρησε από το Θέατρο Τέχνης μετά τον αιφνίδιο θάνατο της μητέρας της από ανακοπή, σε ηλικία 53 ετών, και θυμάται πως επέστρεψε στην υποκριτική έπειτα από έναν χρόνο απουσίας, ύστερα από πρόσκληση της Άννας Συνοδινού να αναλάβει τον ρόλο της κορυφαίας του χορού στην «Ηλέκτρα» το 1972. Ακόμη, μιλά για το έργο «Η Αγνή του Θεού» σε σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαΐδη, στο οποίο πρωταγωνιστεί και με το οποίο επιστρέφει στο Θέατρο Τέχνης έπειτα από δεκαετή αποχή, περιγράφοντας τα συναισθήματα που της γεννήθηκαν από αυτή την επιστροφή. Παρεμβάλλονται πλάνα από την ταινία «Ο Θίασος» (1975), στην οποία επίσης πρωταγωνιστεί.
Στο επόμενο μέρος της εκπομπής, η Εύα Κοταμανίδου προσπαθεί να δώσει τη δική της ερμηνεία για τη «μαγεία του θεάτρου» και μοιράζεται τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει τους θεατρικούς ρόλους. Ακολουθούν πλάνα από την ταινία «Ζωή χαρισάμενη» (1993) του Πάτρις Βιβάνκο, όπου πρωταγωνιστεί η Κοταμανίδου μαζί με τον Θανάση Βέγγο και τον Μπάμπη Γιωτόπουλο.
Έπειτα, γίνεται λόγος για τη σημαντική πορεία της Κοταμανίδου στον κινηματογράφο. Ειδικότερα, η ηθοποιός θυμάται πως ο Θόδωρος Αγγελόπουλος την επέλεξε να πρωταγωνιστήσει στην ταινία «Ο Θίασος». Ακόμη, συγκρίνει ομοιότητες και διαφορές θεάτρου και κινηματογράφου ως προς την εργασία του ηθοποιού. Σχολιάζει πώς βλέπει το θέατρο σήμερα και διαπιστώνει πως επικρατεί μια κατηφορική πορεία στην ποιότητα. Παρατηρεί ότι ηθοποιοί που παίζουν σε τηλεοπτικές σειρές επιλέγονται από θεατρικούς παραγωγούς, προκειμένου να υπάρξει μεγαλύτερη προσέλευση του κοινού. Παρεμβάλλεται απόσπασμα με την Εύα Κοταμανίδου από την ταινία «Μεγαλέξανδρος» (1980) του Θόδωρου Αγγελόπουλου.
Στη συνέχεια, η Εύα Κοταμανίδου μιλά για τις δουλειές που έχει κάνει στην τηλεόραση και τονίζει πως δεν είναι αρνητική στο ενδεχόμενο να συμμετάσχει ξανά σε κάποια τηλεοπτική σειρά, αρκεί να της γίνει μια ενδιαφέρουσα πρόταση. Ακόμη, παραδέχεται πως η προσωπική της ζωή μπήκε σε δεύτερη μοίρα λόγω της ενασχόλησής της με το θέατρο και πως υπήρξε πολύ τυχερή στην πορεία της. Προβάλλονται σκηνές από τις ταινίες «Η Καγκελόπορτα» (1978) του Δημήτρη Μακρή και «Το ευτυχισμένο πρόσωπο της Λεωνόρας» (1982) του Ντίνου Μαυροειδή.
Στο τελευταίο μέρος της εκπομπής, η Εύα Κοταμανίδου αναφέρεται στην ενασχόλησή της με την πολιτική και εξηγεί για ποιους λόγους αποχώρησε από αυτή, παραμένοντας ωστόσο ένα πολιτικά σκεπτόμενο ον. Κλείνοντας, μιλά για τα όνειρά της και τονίζει πως στη ζωή της κινήθηκε με βάση το όνειρο, χωρίς να αποποιείται τον λογισμό.
