Ιστορίες που ταξίδεψαν σε φάκελο αλληλογραφίας… Λόγια που έγραψαν και αντάλλαξαν άνθρωποι της Ποίησης, της Λογοτεχνίας, της Μουσικής, της Ιστορίας, του Θεάτρου, των Εικαστικών.
Το "Flush" αφορά το κυνηγόσκυλο English Cocker Spaniel που ανήκε στη ποιήτρια του 19ου αιώνα Ελίζαμπεθ Μπάρετ Μπράουνινγκ. Η Βιρτζίνια Γουλφ έμαθε για τον σκύλο Flush από τις ερωτικές επιστολές που έγραφε η Ελίζαμπεθ στον μελλοντικό σύζυγό της, τον επίσης ποιητή Ρόμπερτ Μπράουνινγκ, και εκμυστηρεύτηκε «η μορφή του σκύλου τους με έκανε να γελάσω τόσο πολύ, που δεν μπορούσα να αντισταθώ στο να γράψω μια βιογραφία του».
[ Κάποιοι σκύλοι είναι από πάνω και κάποιοι είναι από κάτω. Αυτός τότε πού ήταν; Δεν είχε καλά καλά φτάσει σπίτι κι αμέσως άρχισε να εξετάζει προσεχτικά τον εαυτό του στον καθρέφτη. Δόξα τω Θεώ, ήταν σκύλος από καλή γενιά και με καλή ανατροφή! Το κεφάλι του ήταν καλοσχηματισμένο, τα μάτια του προεξείχαν, αλλά δεν ήταν γουρλωτά, τα πόδια του ήταν πολύ τριχωτά, ήταν λοιπόν ισότιμος με τα καλύτερα καθαρόαιμα της οδού Γουινπόουλ. Παρατήρησε με επιδοκιμασία το βυσσινόχρωμο κύπελλο απ' το οποίο έπινε, αυτά είναι τα προνόμια της υψηλής θέσης - έσκυβε όμβς το κεφάλι του αδιαμαρτύρητα για να του περάσουν την αλυσίδα με το περιλαίμιο, αυτά είναι τα τιμήματα. Όταν την ώρα εκείνη η δεσποινίς Μπάρετ τον παρατήρησε να κοιτάζεται στον καθρέφτη, δεν κατάλαβε σωστά. Πρόκειται για φιλόσοφο, σκέφτηκε, που στοχάζεται τη διαφορά ανάμεσα στα φαινόμενα και στην πραγματικότητα. Τουναντίον, επρόκειτο για αριστοκράτη που αναμετρούσε τα ατού του…
Τώρα, στη Φλωρεντία, είχαν διαρραγεί κι οι τελευταίοι αρμοί των προαιώνιων δεσμών του. Η ώρα της απελευθέρωσης σήμανε μια μέρα στο πάρκο Κατσίνε. Καθώς ο Φλας έτρεχε πάνω στο "σμαραγδένιο" γρασίδι, με τους "φασιανούς να φτερουγίζουν ασταμάτητά", αναλογίστηκε το Βασιλικό Πάρκο με την πινακίδα: "Οι σκύλοι επιτρέπεται να κυκλοφορούν με αλυσίδα". Πού ήταν το "πρέπει" τώρα; Πού οι αλυσίδες; Πού οι φύλακες και τα ρόπαλα; Εξαφανίστηκαν μαζί με τους σκυλοκλέφτες κι όλες τις Λέσχες μιας διεφθαρμένης αριστοκρατίας! Μαζί με το Γουάιτ Τσάπελ και το Σόρντιτς: Έτρεξε, όρμησε, το τρίψωμά του άστραψε, τα μάτια του λαμπύρισαν. Ήταν πια φίλος με όλοτον κόσμο. Όλα τα σκυλιά ήταν αδέρφια του. Δεν είχε ανα΄γκη την αλυσίδα στον καινούργιο τούτο κόσμο, δεν είχε ανάγκη την προστασία…
Και μια φορά τουλάχιστον στ' αυτιά του ήχησε ένα κάλεσμα πιο επιτακτικό· το κυνηγετικό κέρας ξύπνησε βαθύτερα ένστικτα, κλήτευσε πιο άγρια, πιο ισχυρά πάθη που ξεπέρασαν τη μνήμη κι εξάλειψαν το χορτάρι, τα δέντρα, τους λαγούς, τα κουνέλια, τις αλεπούδες σε μια ξέφρενη κραυγή έκστασης. Ο δαυλός του έρωτα έλαμψε στα μάτια του· άκουσε το κέρας της Αφροδίτης. Προτού καλά καλά δρασκελίσει το κατώφλι της εφηβείας του, ο Φλας είχε γίνει πατέρας. ]
