Δείτε για την Παγκόσμια ημέρα Φωτογραφίας τρεις Έλληνες φωτογράφους να μιλούν για το έργο τους, τη μνήμη, την ταυτότητα , τη φωτογραφική πρακτική αλλά και την καλλιτεχνική επιβίωση στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Η Παγκόσμια Ημέρα Φωτογραφίας καθιερώθηκε από το 2010 στις 19 Αυγούστου, με στόχο να παροτρυνθούν φωτογράφοι διεθνώς να επικοινωνήσουν μέσω της τέχνης της φωτογραφίας. Αφορμή για την επιλογή της συγκεκριμένης ημέρας υπήρξε η εφεύρεση της νταγκεροτυπίας (daguerreotype), μια φωτογραφική διαδικασία η οποία αναπτύχθηκε από τους Γάλλους Louis Daguerre και Joseph Nicephore Niepce το 1837. To θέμα του φετινού εορτασμού είναι διατυπωμένο ως «Η αγαπημένη μου φωτογραφία».
Δείτε από το Αρχείο της ΕΡΤ επεισόδιο της σειράς ντοκιμαντέρ
ΟΠΤΙΚΗ ΓΩΝΙΑ-VIEW POINΤ με τίτλο PHOTOVILLE
Στο συγκεκριμένο επεισόδιο παρουσιάζεται η έκθεση φωτογραφίας Photoville που έλαβε χώρα μεταξύ 22 Ιουνίου ως 1 Ιουλίου 2012 και στην οποία συμμετείχαν και Έλληνες φωτογράφοι. Επρόκειτο στην ουσία για ένα μεγάλης κλίμακας φωτογραφικό χωριό με μεταφορικά κοντέινερ στην καρδιά του Πάρκου Μπρούκλιν Μπριτζ, που βρίσκεται στην προκυμαία του Μπρούκλιν. Παράλληλα, αναδεικνύονται θέματα μνήμης, ταυτότητας, φωτογραφικής πρακτικής και καλλιτεχνικής επιβίωσης στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Ο φωτογράφος Αλέξανδρος Λαμπροβασίλης ανοίγει την αφήγησή του με τη φράση: «Η φύση θα ξανάρθει, άσχετα με το τι θα γίνει στο αεροδρόμιο... Το πέρασμα του ανθρώπου είναι σαν φωτογραφία». Περιγράφει τη διαδρομή του, τις σπουδές του και τη σχέση του με τη φωτογραφία, εστιάζοντας στο πρότζεκτ «Ελληνικό 2007-2012». Το έργο του αφορά την τεκμηρίωση των εγκαταλελειμμένων χώρων του πρώην αθηναϊκού αεροδρομίου, που για τον ίδιο (και όχι μόνο) είναι γεμάτοι αναμνήσεις και συναισθηματική φόρτιση. Παράλληλα προβάλλονται πλάνα από το αεροδρόμιο και τον ίδιο εν ώρα εργασίας, καθώς μιλά για τις παιδικές του αναμνήσεις από πτήσεις Αθήνα–Λήμνο και την πρόθεσή του να δημιουργεί «οπτικά εύγλωττες» εικόνες.
Ο επιμελητής και φωτογράφος, Sam Barsilay, μιλά για την ιδέα του Photoville και τη χρήση των κοντέινερ ως εκθεσιακούς χώρους. Αναφέρεται στη φωτογραφία ως μορφή αφήγησης, σχολιάζει τη φωτογραφική σκηνή στην Ελλάδα, τις δυσκολίες νέων φωτογράφων, την ανάγκη εξωστρέφειας, αλλά και την αμερικανική επιρροή στη φωτογραφία παγκοσμίως.
Ακολουθούν πλάνα του Λαμπροβασίλη στη Λήμνο, όπου φωτογραφίζει εξωτερικούς χώρους. Μιλά για τη βιωματική διάσταση της φωτογραφίας, τις αναμνήσεις του από τα αεροπλάνα και την κουλτούρα των ταξιδιών, αλλά και για την ιστορία του παλιού αεροδρομίου ως κοινωνικοπολιτικό ορόσημο. Καθώς κλείνει ο κύκλος του αεροδρομίου, όπως λέει, κλείνει και ένας κύκλος για τη χώρα.
Παρουσιάζεται επίσης ο φωτογράφος Βίκτωρ Κοέν, τον οποίο προλογίζει ο Barsilay. Ο Κοέν περιγράφει την εικαστική του πρακτική, χαρακτηρίζοντας τον εαυτό του καλλιτέχνη τόσο της «παλιάς» όσο και της «νέας» ψηφιακής σχολής, και μιλά για το προσωπικό του φωτογραφικό αρχείο.
Ο Barsilay σχολιάζει το δύσκολο και ανταγωνιστικό περιβάλλον των γκαλερί της Νέας Υόρκης, το υψηλό κόστος και τις δυσκολίες της καλλιτεχνικής επιβίωσης. Αναφέρεται στον εκδημοκρατισμό που επέφερε η ψηφιακή τεχνολογία στη φωτογραφία, αλλά και στη σύγχρονη αναβίωση τόσο του ψηφιακού όσο και του φιλμ.
Ο Λαμπροβασίλης μιλά για τη δική του μετάβαση από το ψηφιακό στο φιλμ, τα Polaroid και τη χρήση των κινητών τηλεφώνων, ενώ κάνει αναφορά στα Polaroid του Ταρκόφσκι (1977–1983). Τέλος, παρουσιάζεται το φωτογραφικό του βιβλίο "Hopes, Dreams and Hard Times", και προβάλλεται φωτογράφηση που πραγματοποίησε για εξώφυλλο του ΒΗΜΑgazino, σε συνεργασία με τον θρύλο της αμερικανικής διαφήμισης, George Lois.
